Επαναφέρω μια πρόταση στην οποία είχαμε εργαστεί περισσότεροι ... ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ: ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣΕχω βέβαια ξαναγράψει για το ζήτημα των ασφαλιστικών ταμείων και της κοινωνικής ασφάλισης.
Το παρόν κείμενο έρχεται να μορφοποιήσει και ταξινομήσει τις αναγκαιότητες και τις θέσεις.
Το ζήτημα των ασφαλιστικών ταμείων και της κοινωνικής ασφάλισης ευρύτερα δεν είναι βέβαια σημερινό και πολλά έχουν γραφτεί και αναλυθεί.
Το κείμενο αυτό φιλοδοξεί να προσφέρει μία πιο ολοκληρωμένη θεωρητική και πρακτική προσέγγιση του ζητήματος με την υποβολή ουσιαστικών προτάσεων που αφορούν όλη την κοινωνία και κινούνται προς το συμφέρον της:
Α. ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
1. Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ «ΑΓΟΡΑΣ» & ΚΡΑΤΟΥΣ.
Η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί κατάκτηση των κοινωνιών και των πολιτών – εργαζομένων, ταυτίζεται δε με το αποκαλούμενο κράτος – πρόνοιας. Ιστορικά (και αφήνοντας καταμέρος τους αρχαίους θεσμούς) ξεκινά σε πρώιμη μορφή με το πέρασμα από την φεουδαλική στην καπιταλιστική οικονομία και υπό την πίεση των εργατικών κινημάτων θεσπίζεται για 1η φορά το 1880 με τις μεταρρυθμίσεις του Βίσμαρκ στην Γερμανία. Κατά τον 20ο αιώνα με την σοβιετική επανάσταση η κοινωνική ασφάλιση επεκτείνεται μαζί με το κράτος πρόνοιας για να περιλάβει το σύνολο των παραγωγικών τάξεων. Η κοινωνική πολιτική απαίτηση θεσμοθετείται ευρύτερα στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.
Εξετάζοντας τον θεσμό της κοινωνικής ασφάλισης μπορούμε να αχθούμε στο συμπέρασμα ότι αποτελεί κατάκτηση των κοινωνικοπολιτικών κινημάτων της αριστεράς, αλλά και «παραχώρηση» του καπιταλισμού και των κρατικών – θεσμικών μορφωμάτων που αυτός επέβαλλε προς τους εργαζόμενους ανθρώπους. Στο πλαίσιο της παραχώρησης παρεχόταν επαρκής κάλυψη των βιοτικών αναγκών τόσο σε επίπεδο συντάξεων όσο και σε επίπεδο περίθαλψης.
Η αιτιολογία είναι σαφής: η αποδοχή της ανάγκης του εργασιακά απόμαχου να επιβιώσει με τα μέσα που εξασφάλιζε η συμμετοχή του στην υπεραξία της εργασίας του (εξαρτημένης ή όχι). Στο πλαίσιο της αποδοχής αυτής το κεφάλαιο απείχε σε μεγάλο βαθμό από την εκμετάλλευση της ανάγκης αυτής για περαιτέρω κερδοφορία (όπως δεν έπραξε σε άλλους τομείς που αφορούν την κοινωνική πρόνοια) εξυπηρετώντας μία κοινωνική εικόνα που ανταποκρινόταν σε μία κεφαλαιακή και ψυχολογική προσέγγιση.
Είναι σαφές ότι το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι αμιγώς ταξικό πολιτικό ζήτημα.
Για την αριστερά, που έχει ως σκοπό της την εξύψωση του ανθρώπου και των βιοτικών του αναγκών ως βασικού παράγοντα της κοινωνικής ζωής και της πολιτικής, η αξίωση για αξιοπρεπή διαβίωση του εργασιακά απόμαχου είναι βασικό και κύριο δεδομένο. Αντίστοιχο δεδομένο είναι η αποφυγή εμπλοκής στο ευαίσθητο αυτό ζήτημα κάθε ιδιωτικού κερδοσκοπικού μηχανισμού. Οι μηχανισμοί αυτοί λειτουργώντας με θεσμούς του εμπορίου, όχι μόνο αλλοιώνουν το χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης, μετατρέποντάς τον σε πεδίο κερδοσκοπίας εις βάρος των ασφαλισμένων, αλλά και λειτουργώντας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια δεν δίδουν την εξασφάλιση ότι κατά το χρόνο παροχής (π.χ. χορήγησης της σύνταξης) θα υφίσταται ο ασφαλιστικός φορέας
[1]. Ως αναπόδραστη συνέπεια του δεδομένου αυτού και με την εφαρμογή ενός αντιστοίχου μηχανισμού – μοντέλου στις Η.Π.Α., οι ιδιωτικοί οικονομικοί φορείς θα ταυτίζονται με χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς που θα ελέγχουν ολοένα και περισσότερο το κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι, αποτελώντας αναφαίρετους και αξιοϋπεράσπιστους θεσμούς του κοινωνικού γίγνεσθαι .
Είναι σαφές και το επαναλαμβάνω ότι ως λύση που αυξάνει τις εξαρτήσεις του ατόμου όχι από το όλον, το «κοινόν» δηλ. από το κράτος, αλλά από ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά και τις ενισχύει οικονομικά, αλλά και ως θεσμικούς πλέον φορείς, η λύση αυτή είναι απευκταία και πρέπει να γνωρίσει την πολεμική του συνόλου της κοινωνίας.
2. Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΩΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΙΣΟΔΟΥ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΣΕ ΝΕΕΣ ΑΓΟΡΕΣ
Είναι σαφές και γνωστό ότι το μεγάλο μονεταριστικό κεφάλαιο επιδιώκει πάντοτε να εξεύρει νέες αγορές διευρύνοντας τους κερδοφόρους ορίζοντές του και σε νέα «προϊόντα». Αντίστοιχα αυξάνει τον ουσιαστικό του ρόλο στην λειτουργία της κοινωνίας, αποκτώντας και θεσμική κατοχύρωση (δείτε το καθεστώς των τραπεζών στην Ελλάδα). Υπενθυμίζοντας ότι ο ρόλος μας είναι να πολεμήσουμε για να εξαλειφθούν τέτοιου είδους εξαρτήσεις, ανθρώπων και κοινωνίας, θα πρέπει να εξετάσουμε την πολεμική και την φθορά των φορέων κοινωνικής ασφάλισης στην κοινωνική συνείδηση.
Είναι σαφές ότι η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί αναγκαιότητα του ανθρώπου, αναγκαιότητα απέναντι στην βαρβαρότητα ατομική και συλλογική, απέναντι στην βαρβαρότητα που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως μηχανή παραγωγής, ως ανταλλακτικό εξάρτημα της οικονομίας και άχρηστο απόρριμμα όταν καταστεί μη παραγωγικό – μη εκμεταλλεύσιμο. Τούτο αναφέρω απλώς για να μην αναπτύξω στο παρόν μία ολόκληρη κοσμοθεωρία για το ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να θεωρείται αυθύπαρκτα άξιος και ικανός να απολαμβάνει ένα σύνολο κοινών παραγόμενων αγαθών.
Είναι σαφές ότι η επιχειρούμενη φθορά των φορέων κοινωνικής ασφάλισης δεν είναι τυχαία ή αποτέλεσμα πραγματικών δεδομένων. Σε ένα ζήτημα που αφορά το σύνολο των πολιτών ένα κράτος δεν μπορεί να προτείνει λύσεις που θέτουν εν αμφιβόλω την ίδια την επιβίωσή τους, δεν μπορεί να προτείνει έναν εμφύλιο πόλεμο με θύματα όσους αναμένουν την επιβίωση από το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, εάν θέλετε ακόμα και με βέβαιες θανατικές καταδίκες εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών και με την εξέλιξη του χρόνου όλων μας. Το ίδιο το κράτος που φαίνεται να νίπτει τας χείρας του απέναντι στο πρόβλημα, εξετάζοντας μόνο τις δήθεν οικονομικές δυνατότητες – αδυναμίες των ταμείων και αρνούμενο να χρηματοδοτήσει ακόμα και με τις οφειλές του τα ασφαλιστικά ταμεία και την κοινωνική ασφάλιση ευρύτερα, δεν μπορεί ταυτόχρονα να χαρίζει δισεκατομμύρια Ευρώ στις τράπεζες (με όχημα την δήθεν αναμόρφωση του ασφαλιστικού των υπαλλήλων τους), ούτε βέβαια φορολογητέα κέρδη σε υπερκερδείς επιχειρήσεις, αλλά και να μειώνει τις εργοδοτικές εισφορές – έσοδα των ταμείων. Το κράτος όφειλε και οφείλει να χρηματοδοτήσει τα ασφαλιστικά ταμεία με κάθε μέσο και τρόπο, από τα υπερκέρδη – αφύσικα πραγματικά – που καταγράφουν κάποιες επιχειρήσεις.
Δεν μπορεί παράλληλα το κράτος να επικαλείται οικονομική δυσπραγία σε ένα τέτοιο θέμα, που απασχολεί όλους τους πολίτες της χώρας και ομόθυμα δηλώνουν την θέση τους για ένα ουσιαστικό και (το λιγότερο) αξιοπρεπές σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, και τούτο την ίδια ώρα που σπαταλούνται δισεκατομμύρια για πληρωμένη κρατική – κυβερνητική ρεκλάμα. Ποια είναι η στάθμιση της αναγκαιότητας των μεν και των δε, κύριοι των κυβερνήσεων.
Όταν οι ίδιοι οι φορολογούμενοι πολίτες σας δίνουν την εντολή, γιατί λοιπόν δεν το πράττετε;
Η κοινωνική ασφάλιση πρέπει να γίνει το πεδίο της μάχης, είναι ένα από τα τελευταία οχυρά της κοινωνίας απέναντι στην βρώμικη συνομωσία του κεφαλαίου και των υπηρετών του. Η απαίτηση πρέπει να είναι κοινή: δώστε τα χρήματα τώρα !!!.
Σαν να μην ήταν όλα αυτά αρκετά ακολουθεί τα σκουλήκια του κεφαλαίου έχουν εξαπολύσει ένα διττό βρώμικο πόλεμο ώστε να απαξιώσουν τους θεσμούς κοινωνικής ασφάλισης για να εισαγάγουν ολοένα και περισσότερο το μεικτό σύστημα ασφάλισης (κοινωνική και ιδιωτική).
Μέσα από την ύπαρξη κοινωνικής ασφάλισης απαξιωμένης επιδιώκουν να διατηρήσουν ατομικά την επαφή τους με την εξουσία της αυθαιρεσίας, του βολέματος ανθρώπων και καταστάσεων, ακόμα και με τη νομή του χρήματος των ασφαλισμένων ως αντικείμενο που υπόκειται στην διαφθορά. Επειδή ο θεσμός της κοινωνικής ασφάλισης διατηρείται οι κυβερνώντες δεν θα γνωρίσουν και την κοινωνική κατακραυγή που θα συνεπαγόταν η κατάργησή της. Με απαξιωμένη την κοινωνική ασφάλιση ανοίγει εύκολα ο δρόμος για γενίκευση της παράλληλης κοινωνικής ασφάλισης της κερδοφορίας, εύκολα και κατ’ αναγκαιότητα θα προσφεύγουν – ολοένα και περισσότεροι – οι έχοντες την δυνατότητα, στην ιδιωτική ασφάλιση, ώστε να εξασφαλίσουν ένα σοβαρό και ικανό πλαίσιο ασφάλισης υγείας και σύνταξης. Τα κέρδη του κεφαλαίου γενικεύονται, οι αγορές ανοίγουν και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες αποκτούν τον ήδη αναφερθέντα θεσμικό ρόλο στην λειτουργία της κοινωνίας. Είναι σαφές ότι οι απαξιωτικές λογικές και πολιτικές εκεί οδηγούν έχοντας ως όχημα την μείωση των συντάξεων σε όρια κάτω του ανεκτού, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τον ευτελισμό των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας. Κινείται δηλαδή το κεφάλαιο και η εξουσία που το εκφράζει και στους δύο μεγάλους της άξονες:
- τον οικονομικό – βιοτικό: με την δημιουργία, προβολή και καθιέρωση οικονομικών συνεπειών που θίγουν άμεσα το βιοτικό επίπεδο.
- τον ψυχολογικό: με την προβολή και δημιουργία ψυχολογικών αρνητικών δεδομένων και προβληματισμών (οι ιδιώτες και οι ιδιωτική ασφάλιση μπορούν να λύσουν το πρόβλημα ενός εκάστου … – θα πεθάνω φτωχός όταν γεράσω), ώστε να διασπάσουν την ομοθυμία της κοινωνίας σε επιμέρους ατομισμούς.
Θύματα της πολιτικής το σύνολο της κοινωνίας (πλην των μετόχων του κεφαλαίου) και ιδιαίτερα οι χαμηλόμισθοι και οι άνεργοι.
Ουσιαστικά το σύστημα κεφάλαιο – κράτος – κυβέρνηση όχι μόνο εμπαίζει και επιβάλλει την λογική της διττής ασφάλισης, αλλά ταυτόχρονα χρεώνει την κοινωνία με το κόστος των αποτελεσμάτων της συμπεριφοράς της και της κερδοφορίας της, θεσπίζοντας επιδόματα ανεργίας – πείνας, κοινωνικές συντάξεις, ΕΚΑΣ και άλλα τινά. Τούτα θα είχαν πραγματικά αξία σε ένα κράτος με σοσιαλιστικές δομές, αλλά στην υπάρχουσα καπιταλιστική οικονομία είναι σαφές ότι το κεφάλαιο καταβροχθίζει ό,τι θέλει χρεώνοντας τον λογαριασμό στην κοινωνία.
Πρόκειται για καταφανή απάτη σε βάρος του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας αποσκοπεί στην υλιστική και ψυχολογική προετοιμασία των ανθρώπων για την είσοδο και δημιουργία ακόμα μιας αχαλίνωτης αγοράς στις βασικές βιοτικές ανάγκες του ανθρώπου.
Στην λογική αυτή πρέπει σύσσωμη η κοινωνία, αφού την κατανοήσει να αντιταχθεί, να αντιταχθεί σθεναρά και αποφασιστικά και επειδή μόνο η αντίδραση κουράζει και αποκαρδιώνει σύντομα θα πρέπει να σκεφτούμε και τις προτάσεις που ακολουθούν.
Β. ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ: ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΤΟΜΕΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΣΜΟΥ
Δεν θα πω όχι σε όσους προτείνουν τις ήδη δοκιμασμένες λύσεις, δεν μπορώ να αποκλείσω από μία νέα πολιτική για το ασφαλιστικό όσες προτάσεις υπάρχουν και είναι λογικοφανείς (π.χ. πάταξη εισφοροδιαφυγής), η πορεία όμως κατέδειξε ότι τα μέτρα αυτά δεν αποδίδουν και δεν είναι ικανά να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.
[2] Δεν μπορώ όμως ταυτόχρονα να μην προβώ στην πρόταση νέων πολιτικών και μέτρων για την θεραπεία του προβλήματος και κυρίως την ισχυροποίηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, ώστε όχι μόνο να είναι ανταποδοτικό, αλλά και να εξασφαλίζει συντάξεις όχι μόνο αξιοπρεπείς, αλλά και ευμάρειας για όλους.
Το ζητούμενο είναι η εκμετάλλευση των τεραστίων κεφαλαίων των ασφαλιστικών εισφορών να γίνεται από φορείς της κοινωνίας και όχι των ιδιωτών, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίζουν απόλυτη επάρκεια σύνταξης στον καθένα μας.
1. ΑΞΟΝΑΣ 1ος : ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ
Είναι σαφές ότι για διάφορους λόγους που έχουν αναλυθεί πολλές φορές από άλλους, ώστε να μοιάζουν πλέον αυτονόητοι, τα ασφαλιστικά ταμεία εμφανίζουν χρηματοδοτικό έλλειμμα. Είναι σαφής λοιπόν η ανάγκη περαιτέρω χρηματοδότησής τους.
Πλέον των κλασσικών ευχολογίων – εντολών όπως «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» που μοιάζουν ουτοπικές και επικίνδυνες, αφού και πάλι το κράτος αφορούν και η κοινωνία θα πρέπει να πληρώσει τον λογαριασμό, ως φορολογούμενη, θα πρέπει να εισαχθούν και νέες προτάσεις. Φυσικά οι προτάσεις δεν πρέπει αφορούν τους αναξιοπαθούντες του καπιταλιστικού συστήματος, άνεργους, ημιάνεργους και χαμηλόμισθους, ούτε να στρέφονται στον τζόγο (έχει προταθεί η δημιουργία ειδικού λαχείου !!!)
Μια πρόταση που από καιρό συζητείται και άκουσα να την διατυπώνει και ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι η θέσπιση ενός ειδικού φόρου για την μεταβίβαση μετοχών μέσω του χρηματιστηρίου. Θα έλεγα να εξεταστεί και το θέμα της φορολόγησης των κερδών. Η αντίστοιχη ευρωπαϊκή φορολόγηση κυμαίνεται από 49% (Γαλλία) έως 0%. Στο 0% μία χώρα πού έχει λυμένο το ασφαλιστικό και τα υπόλοιπα προβλήματα. Μαντεύετε ποιά; Η Ελλάδα !!!. Ετι περαιτέρω, θα πρότεινα και μία μικρή φορολόγηση και κάθε δικαιοπραξίας στο χρηματιστήριο (π.χ. της τάξης του τρία τοις χιλίοις). Δεν είναι δυνατόν η αγορά ενός είδους πρώτης ανάγκης όπως π.χ. μακαρονιών να επιβαρύνεται με φόρο 19% και η κυκλοφορία – αγορά του χρηματιστηριακού κεφαλαίου (πολλές φορές πρόκειται ακόμα και για μαύρο παράνομο χρήμα) να είναι ελεύθερη.
Φορολόγηση λοιπόν στα άκοπα κέρδη και στις βραχυχρόνιες ή μη μεταβιβάσεις μετοχών με αποκλειστικό αποδέκτη τα ασφαλιστικά ταμεία. Μια απλή αναγωγή στον ετήσιο κύκλο εργασιών του χρηματιστηρίου Αθηνών είναι αρκετή για να πείσει ότι τα έσοδα θα είναι τεράστια και τα ασφαλιστικά ταμεία όχι μόνο δε νθα χρεοκοπήσουν σε λίγα χρόνια θα δίνουν αξιοπρεπείς και ουσιαστικές συντάξεις.
2. ΑΞΟΝΑΣ 2Ος : ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
Ένα και μοναδικό ταμείο ασφάλισης. Ο πολυκερματισμός αυξάνει το κόστος λειτουργίας και ελέγχου, είναι ευνόητο. Ευνόητο επίσης είναι ότι ο πολυκερματισμός αυξάνει τις δυνατότητες διαφθοράς ενώ αντίστοιχα μειώνει την δυνατότητα διαπραγμάτευσης και μείωσης των τιμολογίων.
Τα ανωτέρω με μία προϋπόθεση: τα επιμέρους ταμεία διατηρούν τις ιδιαιτερότητές τους ως προς το ύψος των συντάξεων, τα συντάξιμα έτη και γενικότερα δεν χάνονται εισφορές ή κατακτήσεις με το πρόσχημα της ενοποίησης.
3. ΑΞΟΝΑΣ 3ος : ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΤΑΞΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ Ε.Σ.Υ.
Η υγεία αποτελεί κοινωνικό αγαθό που πρέπει να παρέχεται με την μέριμνα του κράτους. Το σύστημα υπηρεσιών υγείας των ασφαλιστικών ταμείων όχι μόνο είναι πλήρως ανερμάτιστο, ανούσιο, χρονοβόρο, πολυκερματισμένο και ανεπαρκές, αλλά και ουσιαστικά δεν καλύπτει αξιοπρεπώς τις ανάγκες των ασφαλισμένων. Δεν εξυπηρετούν ιδιαίτερες ανάγκες ούτε συνήθως παρέχουν υπηρεσίες ποιότητας οι κλινικές του Ι.Κ.Α. Αντίστοιχα το υπάρχον σύστημα, κατασπαταλά χρήματα και είναι αντικείμενο γενικευμένης διαφθοράς και συναλλαγής.
Ενταξη λοιπόν των υπηρεσιών υγείας στο Ε.Σ.Υ. και καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών υγείας σε ειδικό ταμείο με αποκλειστικό σκοπό την ισχυροποίηση και βελτίωση του Ε.Σ.Υ. Είναι ευνόητο ότι την ένταξη αυτή θα ακολουθήσει και η ένταξη του ήδη απασχολούμενου αναγκαίου ιατρικού προσωπικού.
Σε κάθε διαφορετική περίπτωση και εντελώς εναλλακτικά και επικουρικά ένταξη απάντων των υπηρεσιών υγείας των ασφαλιστικών ταμείων σε ένα ενιαίο φορέα ώστε να είναι ευκολότερος ο έλεγχος
4. ΑΞΟΝΑΣ 4ος : ΕΚΛΟΓΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ Ή ΤΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΥΣ – ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΤΟ Δ.Σ..
Η φαυλότητα της επιλογής – τοποθέτησης των διοικήσεων των ασφαλιστικών ταμείων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις (συχνά – πυκνά το βόλεμα ασχέτων πολιτευτών ή άλλων κομματικών καταστάσεων – υποχρεώσεων) πρέπει να σταματήσει.
Η εκλογή της διοίκησης των ταμείων, θα πρέπει να γίνεται δημοκρατικά, από τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους, μειοψηφική συμμετοχή του κράτους στο διοικητικό συμβούλιο. Δικαίωμα πλήρους ελέγχου από την μειοψηφία δύο μελών.
5. ΑΞΟΝΑΣ 5ος : ΣΥΣΤΑΣΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΛΕΓΚΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ
Ένα από τα βασικά οικονομικά ζητήματα που ταλανίζει τα ασφαλιστικά ταμεία είναι η οικονομική διαφθορά που οδηγεί σε κατασπατάληση πόρων.
Αναγκαίος πιστεύω είναι ο ευρύς εσωτερικός έλεγχος από ειδικό σώμα αδιάφθορων ελεγκτών με την συμμετοχή πολλών κοινωνικών φορέων (π.χ. σωματείο συνταξιούχων, σωματείο εργαζομένων, πολιτικά κόμματα κλπ.) ώστε να είναι δυσκολότερη η διαφθορά των ελεγκτών και των ελεγχόμενων.
Επίσης προωθημένος κοινωνικός έλεγχος: τα τιμολόγια υπηρεσιών και προμηθειών των ταμείων πρέπει να είναι πάντοτε διάφανα, αναρτημένα στο διαδίκτυο, έκαστος έχει το δικαίωμα ελέγχου και πρότασης πλέον συμφέρουσας τιμής, μέσα στα πλαίσια τους υγιούς ανταγωνισμού (όχι υποκοστολογήσεις). Ανάρτηση και καταλόγου ελάχιστων δυνατών τιμών.
Ανοικτοί μειοδοτικοί οι διαγωνισμοί προμηθειών μέσα στο ανωτέρω πλαίσιο υγιούς ανταγωνισμού.
Τέλος, υποβολή πρότασης από το ανωτέρω όργανο για τον έλεγχο των παράνομων συνταξιοδοτήσεων και των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
6. ΑΞΟΝΑΣ 6ος : ΕΛΕΓΧΟΣ ΕΙΣΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ
Αναγκαίος επίσης είναι και ο ουσιαστικός έλεγχος της εισφοροδιαφυγής, αυτός είναι και εφικτός μέσα από μία σειρά μέτρων.
α. Το ηλεκτρονικό σύστημα καταγραφής δεν επιτρέπει να υπάρχουν επιχειρηματίες που επί έτη δεν καταβάλουν εισφορές χωρίς να ελεγχθούν. Ηλεκτρονικός έλεγχος ανά μήνα και αυτόματη έκδοση πράξης επιβολής εισφορών. Μείωση έως εξαφάνιση των προστίμων όταν δεν υφίσταται δόλος του εργοδότη.
β. Καταγραφή των ελάχιστων θέσεων εργασίας μίας επιχείρησης με τεκμαρτό σύστημα.
γ. Ειδική εισφορο-φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων που απολύουν χιλιάδες εργαζομένους.
δ. Στέρηση της άδειας λειτουργίας των επιχειρήσεων που παρανομούν συστηματικά (π.χ. τρείς ή πέντε Π.Ε.Ε.) ή δεν καταβάλουν για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα τις ασφαλιστικές εισφορές. Θέση τους σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης.
Οσοι δεν καταβάλουν εισφορές συστηματικά δεν αξίζει να ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα σε βάρος της κοινωνίας και των εργαζομένων. Οσοι δεν μπορούν να καταβάλουν εισφορές είναι κακοί επιχειρηματίες, αργά ή γρήγορα θα κλείσουν, χρεώνοντας την κοινωνία με τα ακάλυπτα βάρη τους. Περαιτέρω, η εισφοροδιαφυγή βλάπτει τον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ των επιχειρήσεων, δεν είναι δυνατόν να καθίστανται ανταγωνιστικοί οι εισφοροδιαφεύγοντες και να οδηγούν στην χρεωκοπία δια του αθεμίτου ανταγωνισμού τους έντιμους εργοδότες που καταβάλουν τις εισφορές.
7. ΑΞΟΝΑΣ 7ος : ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΕΙΣΡΟΩΝ & ΕΙΣΦΟΡΩΝ
Είναι αδιανόητο τεράστια εισρέοντα στα ασφαλιστικά ταμεία κεφάλαια να έχουν αποσπασματική διαχείριση και να μην τυγχάνουν της πρέπουσας εκμετάλλευσης – αξιοποίησης. Η πρόταση είναι η δημιουργία ενός ενιαίου φορέα διαχείρισης του εισρέοντος κεφαλαίου και των αποθεματικών, με αιρετή διοίκηση και συμμετοχή των ανωτέρω ευρέων κοινωνικών και πολιτικών φορέων.
Απαντώντας στις επιδιώξεις του ιδιωτικού κεφαλαίου προτείνω και θεωρώ ότι πρέπει να εξεταστεί σοβαρά η ίδρυση τράπεζας ασφαλιστικών ταμείων για την καλύτερη εκμετάλλευση και διαχείριση του κεφαλαίου προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.
Εχω την πεποίθηση ότι μέτρα όπως τα ανωτέρω θα πρέπει άμεσα να εξεταστούν από τους πολιτικούς φορείς και σύντομα να υιοθετηθούν ώστε, όχι μόνο να καταπολεμηθεί και αντιμετωπιστεί η λαίλαπα της επιδρομής των ιδιωτικών κεφαλαίων, αλλά και να αποτελέσει το ασφαλιστικό σύστημα μιας ουσιαστική νίκη της κοινωνίας των ανθρώπων.
[1] Το παράδειγμα αποκτά πρακτική σημασία εάν σκεφτούμε τις ασφαλιστικές εταιρείες που κλείνουν συνεχώς.
1 Είναι αντίστοιχο με τα αστυνομικά – δικαστικά μέτρα κατά των ναρκωτικών: δημιουργούν υπεραξίες και υπερκέρδη, συντελούν στην διαφθορά κρατικών οργάνων, δημιουργούν τεράστια αποθεματικά μαύρου χρήματος και αποτυγχάνουν στον σκοπό τους, όπου και εάν εφαρμόστηκαν.
Φόρουμ 
Σαβ Νοε 14, 2009 1:12 pm
