ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Τόπος διαλόγου για τις αγωνίες και την έκφραση της κοινωνίας
 
ΦόρουμΦόρουμ  Πόρταλ*Πόρταλ*  ΕικονοθήκηΕικονοθήκη  ΑναζήτησηΑναζήτηση  Latest imagesLatest images  ΕγγραφήΕγγραφή  ΣύνδεσηΣύνδεση  
Παρόμοια θέματα
1-1-4 ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Αναζήτηση
 
 

Αποτελέσματα Αναζήτησης
 
Rechercher Σύνθετη Αναζήτηση
ΜΕΤΡΗΤΗΣ HITS

Study English
ΜΕΤΡΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΝ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ - ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

Πηγή: Λογισμικό "Σήμερα"

WOWZIO

 

 Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά.

Πήγαινε κάτω 
3 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
????????
Επισκέπτης




Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά.   Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. EmptyΔευ Απρ 12, 2010 10:22 am

Το παρακάτω κείμενο το αναδημοσιεύω χωρίς σχόλια, απο μένα τουλάχιστον, γιατί είναι πασιφανέστατο απο προηγούμενα σχόλιά μου ότι συμφωνώ :




Δημήτρης Καζάκης

Οικονομολόγος Αναλυτής



Πηγή: ΠΡΙΝ 11-4-2010


Η σύγχυση που βασιλεύει στην αριστερά σήμερα είναι τέτοια, που ακόμη συζητά αν η χρεωκοπία της χώρας είναι αληθινή ή ένα απλό πρόσχημα για να επιβληθούν τα ήδη προαποφασισμένα μέτρα. Την ίδια ώρα που οι προετοιμασίες για την επίσημη είσοδο του ΔΝΤ υπό την πολιτική εποπτεία της ΕΕ βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Η κατάσταση θυμίζει κάποιες άλλες εποχές που η αριστερά διαβεβαίωνε σε όλους τους τόνους ότι στην Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει πραξικόπημα, τις ημέρες που η χούντα είχε τεθεί σε κίνηση. Όσοι αδυνατούν να κατανοήσουν το μέγεθος και τον χαρακτήρα του προβλήματος και επομένως εύκολα εικάζουν ότι το όλο ζήτημα δεν είναι παρά μια μπλόφα, δεν αγνοούν απλώς –σκοπίμως ή μη, αδιάφορο– τα πραγματικά δεδομένα του δημόσιου χρέους. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι αυτό που εμφανίζεται ως δημοσιονομική χρεωκοπία, συνιστά την χρεωκοπία ολόκληρου του τρόπου εξαρτημένης καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας.



Ολόκληρος ο ελληνικός καπιταλισμός συνθλίβεται κάτω από το βάρος των δικών του εσωτερικών αδιεξόδων, αλλά και των αντιθέσεων που έχει αναδείξει η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ο φόβος που εμπνέει σε ορισμένους η ιστορική καμπή στην οποία βρισκόμαστε και τα επιτακτικά καθήκοντα που αντικειμενικά απορρέουν απ’ αυτήν, είναι αυτό που βρίσκεται πίσω από τις θεωρίες περί χρεωκοπίας-μπλόφα. Γι’ αυτό και κάνει εντύπωση ότι δείχνουν περισσότερη εμπιστοσύνη στη δύναμη του συστήματος να αυτορρυθμίζεται και να ξεπερνά τις κρίσεις του, ακόμη κι από τους πιο επίσημους εκπροσώπους του. Αυτή η τυπική πολιτική ουράς και συνθηκολόγησης μπροστά στα δύσκολα, εμφανίζεται σήμερα από κάποιους ως ακραιφνώς «αριστερή» και μάλιστα «ταξική» πολιτική.



Οι εργαζόμενοι δεν έχουν απλά να αντιμετωπίσουν μια άγρια επίθεση εναντίον τους, αλλά την χρεοκοπία ενός ολόκληρου συστήματος που καταρρέει και απειλεί να συμπαρασύρει μαζί του τη χώρα και το λαό της. Η ντόπια ολιγαρχία έχει εναποθέσει την ανασυγκρότηση του χρεοκοπημένου συστήματος στους γνωστούς μηχανισμούς του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτό το νόημα έχει η μετατροπή της χώρας σε πραγματική αποικία των διεθνών αγορών, τραπεζών και κερδοσκόπων υπό την εποπτεία της ΕΕ και του ΔΝΤ. Η διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει ότι καμμιά χώρα δεν βγήκε από μια τέτοια ανασυγκρότηση αλώβητη ή ακέραια.



Αυτό σημαίνει ότι η μάχη που καλούνται να δώσουν οι εργαζόμενοι σήμερα συνδέεται στενότερα παρά ποτέ με την συνολική κατάσταση και τις προοπτικές της χώρας. Κι αυτό το καταλαβαίνουν πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, γι’ αυτό και δεν είναι διατεθειμένοι να αναλωθούν σε μάχες οπισθοφυλακής εντοπισμένες μόνο στην απόκρουση των μέτρων της κυβέρνησης. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι λογαριασμοί που ανοίγουν σήμερα δεν μπορούν να κλείσουν με διαμαρτυρίες ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Αναζητούν εναγωνίως την πολιτική ηγεσία που θα τους εμπνεύσει και θα θέσει ως άμεση προτεραιότητα τη διάσωση της χώρας από την ελεγχόμενη πτώχευση και την αποικιοκρατική ανασυγκρότηση υπό το ΔΝΤ και την ΕΕ. Μόνο έτσι μπορεί σήμερα να τεθεί στις πιο πλατιές μάζες η ανάγκη της πάλης για την ανατροπή του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας.





Ενδιαφέρει την αριστερά και μάλιστα εκείνη που αυτοπροσδιορίζεται ως ταξική, η μετατροπή της χώρας σε αποικία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου; Την ενδιαφέρει η επιβολή καθεστώτος δημοσιονομικής κατοχής από τους δανειστές της χώρας, την ΕΕ και το ΔΝΤ; Ή της αρκεί απλά να καταγγέλλει τον καπιταλισμό; Αν δεν της αρκεί, τότε θα πρέπει να απαντήσει συγκεκριμένα στο τι πρέπει να γίνει με το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει αναδειχθεί σε βασικό μοχλό όχι μόνο της επιβολής των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων, αλλά και της συνολικής εκποίησης της χώρας στους διεθνείς κερδοσκόπους.



Το βασικό πρόβλημα με το δημόσιο χρέος δεν είναι τα υψηλά επιτόκια δανεισμού, όπως ισχυρίζεται η επίσημη προπαγάνδα, αλλά η αδυναμία εξυπηρέτησής του. Για να πάρουμε μια ιδέα αρκεί να πούμε τούτο: ενώ το ελληνικό δημόσιο δαπάνησε για το 2009 συνολικά 59,1 δις ευρώ σε αποδοχές και συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων, σε ασφάλιση, περίθαλψη, κοινωνική προστασία, λειτουργικές δαπάνες, κοκ, για εξυπηρέτηση του χρέους δαπάνησε συνολικά 41,4 σε τοκοχρεολύσια και 42,7 σε δαπάνες για βραχυπρόθεσμους τίτλους του δημοσίου, ειδικές εκδόσεις ομολόγων και βραχυπρόθεσμη ταμειακή διευκόλυνση. Σύνολο εξυπηρέτησης 84,1 δις ευρώ, δηλαδή 142% των πρωτογενών δαπανών του δημοσίου ή 35% του ΑΕΠ!



Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτή η επιβάρυνση και πόσο ανατροφοδοτεί την έξαρση του δημόσιου χρέους, αρκεί να πούμε το εξής: Την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του περίπου 450 δις ευρώ. Παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία κατά 155 δις ευρώ! Και μιλάμε για μια περίοδο όπου το ύψος των επιτοκίων με το οποίο δανειζόταν το ελληνικό δημόσιο ήταν το ίδιο με αυτό της Γερμανίας. Επομένως το ζήτημα δεν είναι να βρεθούν με κάποιο τρόπο νέα χαμηλότοκα δάνεια. Κάθε νέο δάνειο που συνάπτει το ελληνικό δημόσιο αποτελεί ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη κι αν κατορθώσει να αποσπάσει ξανά επιτόκιο του επιπέδου της Γερμανίας.



Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόγχος του δανεισμού και δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή που της έχουν εφαρμόσει οι δανειστές της με όπλο το ευρώ και την συνεπικουρία της ΕΕ. Όσο λοιπόν η αριστερά θεωρεί ότι το όλο ζήτημα της χρεωκοπίας είναι ένα παραμύθι που σκαρφίστηκαν ο δικομματισμός και οι αγορές για να επιβάλουν τις πολιτικές που θέλουν, τόσο περισσότερο θα αιχμαλωτίζεται από την κυρίαρχη πολιτική. Όσο κι αν στο ερώτημα των «άδειων ταμείων» που θέτει κάθε τόσο η κυβέρνηση, η αριστερά απαντά με το πάρτε τα από το μεγάλο κεφάλαιο. Με άλλα λόγια, ζητά να τα πάρουν από το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο και να τα δώσουν όχι στους εργαζόμενους, αλλά στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο που δανείζει το ελληνικό δημόσιο. Κι αυτό αποκαλείται από ορισμένους αντικαπιταλιστική πολιτική. Η μόνη αυθεντικά αριστερή και ταυτόχρονα ταξική απάντηση που μπορεί να δοθεί εδώ και τώρα είναι μία: Άμεση στάση πληρωμών ώστε να διασώσουμε τους πόρους που ιδιοποιούνται σήμερα οι διεθνείς τοκογλύφοι και κερδοσκόποι προκειμένου να δρομολογήσουμε μια άλλου τύπου ανάπτυξη της χώρας.



Όταν μιλάμε για άμεση μονομερή στάση ή παύση πληρωμών δεν εννοούμε μια μεθόδευση αναστολής της αποπληρωμής των δανείων, μέσα από αναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές ή την αναδιάρθρωση του χρέους. Το λέμε αυτό γιατί όσο πιο πολύ πλησιάζει η στιγμή της εγκαθίδρυσης του καθεστώτος ελεγχόμενης πτώχευσης από την ΕΕ και το ΔΝΤ, τόσο περισσότερο θα ακούγονται απόψεις που θα συγχέουν την άμεση παύση πληρωμών με διάφορα σχήματα αναδιαπραγμάτευσης ή αναδιάρθωσης του χρέους εξασφαλίζοντας μια προσωρινή μερική ή ολική αναστολή των πληρωμών. Οι απόψεις αυτές συγχέουν την μονομερή παύση πληρωμών με την πτώχευση της χώρας, επιτρέποντας στο ΔΝΤ να εμφανιστεί ως αναγκαία και συμφέρουσα λύση από τη στιγμή που έρχεται να επιβάλλει μια αρχική αναστολή των πληρωμών με σκοπό την επαναδιαπραγμάτευση και αναδιάρθρωση του χρέους. Μια τέτοια αναστολή των πληρωμών όχι μόνο δεν συμφέρει το λαό και τον τόπο, αλλά θα οδηγήσει με μαθηματική βεβαιότητα σε μεγαλύτερη όξυνση το πρόβλημα της υπερχρέωσης, ενώ θα εκθέσει τη χώρα στους εκβιασμούς των πιο κερδοσκοπικών κεφαλαίων διεθνώς που ειδικεύονται στην εκμετάλλευση χρεοκοπημένων κρατών.



Δεν είναι λοιπόν μια οποιαδήποτε στάση ή αναστολή των πληρωμών που απαντά στο πρόβλημα του χρέους από τη σκοπιά και το συμφέρον των εργαζομένων, αλλά μόνο εκείνη η μονομερής παύση πληρωμών που αντιτίθεται σε κάθε προσπάθεια πτώχευσης της χώρας και επιβολής καθεστώτος κηδεμονίας από το ΔΝΤ και την ΕΕ. Ποια είναι η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στη μονομερή παύση πληρωμών και στην αναστολή των πληρωμών μέσα από μια διαδικασία πτώχευσης; Το γεγονός ότι με την πρώτη αρνείται επίσημα η χώρα να αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στους δανειστές της, αρνείται να αναγνωρίσει κάθε δικαίωμα ή απαίτηση των δανειστών, ενώ με τη δεύτερη όχι μόνο δεν αρνείται τα δικαιώματα των δανειστών πάνω της, αλλά δηλώνει αδυναμία εξυπηρέτησης των υποχρεώσεών της και τίθεται στη διάθεση των δανειστών της.



Η πρώτη επιλογή συνδέεται με την πάλη του λαού για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική αυτοδιάθεσή του, για τη διάσωση της χώρας του από τις άρπαγες του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, ενώ η δεύτερη επιλογή αποτελεί τη βάση όλων των πολιτικών του ΔΝΤ. Αυτός είναι ο λόγος που η μονομερής παύση πληρωμών που αρνείται να αναγνωρίσει δικαιώματα στους δανειστές, που αρνείται να θέσει τη χώρα υπό καθεστώς πτώχευσης και κηδεμονίας, αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά αιτήματα όλων των λαϊκών επαναστατικών και απελευθερωτικών κινημάτων, από την εποχή που οι μπολσεβίκοι αρνήθηκαν μονομερώς να πληρώσουν τα τσαρικά χρέη και η διπλωματία τους πρωτοστάτησε να ενσωματωθεί στη διεθνή νομολογία η ρήτρα για το απεχθές χρέος (odious debt). Μια ρήτρα που προβλέπει ότι μια χώρα έχει κάθε δικαίωμα να αρνηθεί την αποπληρωμή των χρεών της όταν αυτά αποτελούν προϊόν διαφθοράς, ρεμούλας και κερδοσκοπίας.



Η μονομερής παύση πληρωμών θέτει σε πρώτη προτεραιότητα την ανάγκη να σταθεί η χώρα και ο λαός της στα πόδια τους, χωρίς τον φόρο αίματος στους δανειστές. Όμως για να γίνει αυτό δεν αρκεί η παύση πληρωμών. Αντίθετα, η παύση πληρωμών δεν έχει ουσιαστικά κανένα πρακτικό νόημα, αν δεν συνοδευτεί με ένα πακέτο άμεσων μέτρων θωράκισης της οικονομίας και της χώρας από τυχόν εκβιασμούς και πιέσεις. Δεν έχει κανένα νόημα αν δεν συνοδευτεί άμεσα με την επιβολή δραστικών ελέγχων στην κίνηση του κεφαλαίου, με την εθνικοποίηση των κύριων τραπεζών, με την έξοδο από το ευρώ και την ΟΝΕ και με μια γενναία αναδιανομή πλούτου προς όφελος των εργαζομένων όχι μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά ως βασική προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σε νέα κοινωνική, ταξική και οικονομική βάση. Μόνο έτσι μπορεί να ορθοποδήσει η οικονομία και να οικοδομηθεί ένα ριζικά διαφορετικό κράτος από το σημερινό. Μόνο έτσι δεν θα χρειαστεί το δημόσιο να καταφύγει ξανά στη διεθνή κερδοσκοπία για δανεισμό.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
????????
Επισκέπτης




Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά.   Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. EmptyΔευ Απρ 12, 2010 5:54 pm

χ


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Κανενας στις Σαβ Απρ 17, 2010 12:21 pm, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Maria Kallinikidou

Maria Kallinikidou



Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά.   Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. EmptyΔευ Απρ 12, 2010 7:50 pm

Καλά τα λέει Πηνελόπη μου ο κύριος οικονομολόγος-αναλυτής, αλλά παρέλειψε να μάς πει πού θα βρούμε την σήμερον ημέραν τα επαναστατικά και απελευθερωτικά κινήματά για να αεφαρμόσουν την παύση πληρωμών!!!!

Τελικά έχουμε γεμίσει συνταγές.

Πάντως η συνταγή που προτείνει, για μένα που μού αρέσει και η μαγειρική, δύσκολα πετυχαίνει, για να μην πω ότι δεν "μαγειρεύεται" για τί τα υλικά είναι πού ακριβά και δυσκολοχώνευτα!!!

Για δες την ξανά, εσύ μπορείς να την μαγειρέψεις?

"Δεν έχει κανένα νόημα αν δεν συνοδευτεί άμεσα με την επιβολή δραστικών ελέγχων στην κίνηση του κεφαλαίου, με την εθνικοποίηση των κύριων τραπεζών, με την έξοδο από το ευρώ και την ΟΝΕ και με μια γενναία αναδιανομή πλούτου προς όφελος των εργαζομένων όχι μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά ως βασική προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σε νέα κοινωνική, ταξική και οικονομική βάση. "
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
????????
Επισκέπτης




Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά.   Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. EmptyΤρι Απρ 13, 2010 7:33 am

Εγώ Μαρία μπορώ.

Το θέμα όμως δέν είναι το ατομικό μπορώ και θέλω.
Το θέμα είναι το συλλογικό μπορώ και θέλω.

Εάν η ελληνική κοινωνία θέλει να αφήσει την παραγωγική της ανασυγκρότηση στην ταξική βάση των πολυεθνικών και των διεθνών νταβατζήδων και όχι στην συντριπτική πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού της, κανένας μόνος του δέν μπορεί να διαφοροποιήσει αυτή τη θέληση.

Υστερόγραφο για τον Κεχαγιά : Το ανωτέρω πόστ το ανήρτησα εγώ και όχι ο Χορικός. Πούπα Μομφεράτου με λένε και όχι Χορικό. Γιά να μήν μπερδευόμαστε με τις απόψεις του καθενός μας.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
????????
Επισκέπτης




Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά.   Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. EmptyΤρι Απρ 13, 2010 7:46 am

Πάντως για να αποφύγουμε και πάσα σύγχυση που στηρίζεται στην ψευδή εντύπωση ότι η υιοθέτηση της δραχμής θα σημαίνει και υποτίμηση (καταστροφή) έρχεται ο Στρός Κάν να μας διευκρινίσει ότι στην ουσία η υποτίμηση ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ευρώ πρέπει να γίνει :




Απο το in.gr.



Μοναδική «αποτελεσματική θεραπεία» που έχει μείνει για την Ελλάδα χαρακτηρίζει τον αποπληθωρισμό ο επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν.

«Η μόνη αποτελεσματική θεραπεία που απομένει είναι ο αποπληθωρισμός. Και αυτό είναι ακριβώς αυτό που ορθώς συνέστησε η Κομισιόν» αναφέρει σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται τη Δευτέρα στο αυστριακό Profil.

«Θα είναι οδυνηρό. Θα σημαίνει χαμηλότερους μισθούς και χαμηλότερες τιμές. Ωστόσο, η Ελλάδα θα πρέπει να γυρίσει πίσω από το δρόμο που πήρε τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για τους Έλληνες από την αύξηση της ανταγωνιστικότητας», τονίζει.

Αλλος (θεωρητικός) τρόπος θα ήταν η υποτίμηση του νομίσματος ανέφερε επίσης, κάτι όμως που αποκλείει για την ελληνική περίπτωση."



Ορθότατος ο Στρός ΄Κάν!!!!!

Εμπρός λοιπόν ελληνικέ λαέ να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα του ευρώ, για την δική σου ανάπτυξη θα το σκεφτούμε (άν.......) αργότερα.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
DimKaramitsas

DimKaramitsas



Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά.   Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. EmptyΤρι Απρ 13, 2010 8:21 am

Ο Στρώς-Καν κάνει την δική του ανάγνωση στο "Οικονομία χωρίς Χρήμα" ... .
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
DimKaramitsas

DimKaramitsas



Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά.   Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. EmptyΤρι Απρ 13, 2010 8:50 am

Ο άκαπνος και άσχετος αύξησε την τιμή των πετρελαιοειδών για να ανεβάσει την ανταγωνιστικότητα ;
Οσο για την Μέρκελ ... καλά γνωρίζει ως διδαχθείσα τον Μαρξισμό, ότι η συντήρηση του ελληνικού θέματος εκλαμβάνεται απο τους γελοίους επενδυτάς (όχι τα τσιράκια τους κολλυβιστές) ως αδυναμία του Ευρώ.
Το Ευρώ με χαμηλή τιμή ευνοεί την εξαγωγική διάσταση της γερμανικής οικονομίας και αυτό προκύπτει από σειρά αριθμών και στοιχείων της τελευταίας περιόδου ..., άρα η Μέρκελ το συγκρατεί σε αυτά τα επίπεδα με την σπέκουλα για την Ελλάδα, ενώ από την αρχή γνωρίζει ότι θα δανείσει το χρήμα - που στο καπιταλισμό πάντοτε κινείται (ως αρχή) με σκοπό την κερδοφορία - και μάλιστα με υψηλά επιτόκια, δηλ. προς το συμφέρον της ... . Κάποτε έγγραψα ένα άρθρο με τίτλο : το Ευρώ ανεβαίνει ... . Το Ευρώ ανέβαινε στην κρίση ... .

Αλήθεια τα 28δις των τραπεζών γιατί δεν ακούγονται σε σχέση με το έλλειμμα ; Αυτά τι είναι ;
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
DimKaramitsas

DimKaramitsas



Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά.   Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. EmptyΤρι Απρ 13, 2010 8:53 am

Οσο για το Δ.Ν.Τ. καλώ τον οποιονδήποτε να μου επιδείξει μία χώρα που να ακολούθησε τις "συνταγές" του και να πήγε καλά !!!.
Δεν θέλω πολλές, μόνο μία.
Οπου μπήκε το Δ.Ν.Τ. οι άνθρωποι επτώχευσαν και οι χώρες διαλύθηκαν.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
????????
Επισκέπτης




Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά.   Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. EmptyΤρι Απρ 13, 2010 10:43 pm

Πταισματα φιλε μου...
Η Ρωμαικη αυτοκρατορια παιζει μπαλλα μονη της με αντιπαλο τους γραφικους Τσιπραιους και μερικες γεροντοκορες αρτηριοσκληρωτικες!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Σωτηρόπουλος Σπύρος

Σωτηρόπουλος Σπύρος



Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά.   Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά. EmptyΤετ Απρ 14, 2010 12:56 pm

Ανεβάζω μία κατά την γνώμη μου ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Ιμάνουελ Βαλερστάιν.


Εχοντας συνυπογράψει τη διακήρυξη του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ του Πόρτο Αλέγκρε το 2005, θεωρείστε ως ένας από τους εμπνευστές του παγκόσμιου αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος. Ιδρύσατε και διευθύνετε το Κέντρο Φερνάντ Μπρωντέλ για τη μελέτη της οικονομίας των ιστορικών συστημάτων και πολιτισμών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, στο Μπίρχαμπτον. Πώς τοποθετείτε την παρούσα οικονομική και χρηματιστηριακή κρίση στο πλαίσιο της «μεγάλης διάρκειας» της ιστορίας του καπιταλισμού;

Ο Φερνάρντ Μπρωντέλ (1902-1985) διέκρινε στην ανθρώπινη ιστορία φάσεις «μεγάλης διάρκειας», οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη, και υποδηλώνουν την ύπαρξη διαφορετικών συστημάτων που καθορίζουν τη σχέση του ανθρώπου με το υλικό του περιβάλλον. Στο εσωτερικό αυτών των φάσεων, εμπεριέχονται οι οικονομικοί κύκλοι, τη λειτουργία των οποίων περιέγραψαν οικονομολόγοι όπως ο Ν. Κοντράτιεφ (1882-1930) ή ο Ζόζεφ Σουμπέτερ (1883-1950). Σήμερα, ζούμε το τέλος μιας «Β΄ φάσης» του κύκλου Κοντράτιεφ, η οποία ξεκίνησε πριν από τριάντα-τριανταπέντε χρόνια. Πριν από αυτή, υπήρξε μια «Α΄ φάση», η οποία μάλιστα ήταν από τις μεγαλύτερες φάσεις (διήρκεσε από το 1945 έως το 1975) στα πλαίσια της 500χρονης ιστορίας του καπιταλιστικού συστήματος.
Κατά τη διάρκεια της «Α΄ φάσης», τα κέρδη παράγονται μέσα από την υλική, βιομηχανική ή οποιασδήποτε άλλης μορφής, παραγωγή. Κατά τη διάρκεια της «Β΄ φάσης» ο καπιταλισμός αναγκάζεται, προκειμένου να συνεχίσει την κερδοφορία, να στραφεί στη χρηματιστική οικονομία και να επιδοθεί στην κερδοσκοπία. Εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια, οι επιχειρήσεις, τα κράτη και τα νοικοκυριά βρίσκονται σε τροχιά υπερχρέωσης. Σήμερα, βιώνουμε το τέλος της «Β΄ φάσης» του κύκλου Κοντράτιεφ, όταν η εικονική ύφεση μετατρέπεται σε πραγματική και οι φούσκες σκάνε η μία μετά την άλλη: Οι χρεωκοπίες πολλαπλασιάζονται, η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου εντείνεται, η ανεργία καλπάζει, και η οικονομία εισέρχεται σε μια περίοδο ύφεσης.
Σήμερα, το τέλος αυτής της συγκυριακής φάσης συμπίπτει με την περίοδο της μετάβασης μεταξύ δύο συστημάτων που λειτουργούν στη «μεγάλη διάρκεια», γεγονός που μεγιστοποιεί τις συνέπειές του. Νομίζω ότι, κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, έχουμε εισέλθει στην τελευταία φάση του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό που διαφοροποιεί την παρούσα φάση του κύκλου από τις προηγούμενες είναι ότι ο καπιταλισμός αδυνατεί να λειτουργήσει ως «σύστημα», όπως το εννοεί ο φυσικός και χημικός Ίλια Πριγκοζίν (1917-2003): Όταν ένα βιολογικό, χημικό ή κοινωνικό σύστημα αποκλίνει τόσο συχνά από τις συνθήκες της σταθερότητας, αποτυγχάνει εντέλει να αποκαταστήσει τις ισορροπίες του και καταρρέει.
Τότε, η κατάσταση γίνεται χαοτική και ανεξέλεγκτη για τις δυνάμεις που κυριαρχούσαν και βλέπουμε την ανάδυση ενός ανταγωνισμού, όχι αυτή τη φορά μεταξύ των υπέρμαχων και των πολέμιων του συστήματος, αλλά μεταξύ όλων των ενεργών μερών που μάχονται για να καθορίσουν το τι θα το αντικαταστήσει. Γι’ αυτή την περίοδο, η καταλληλότερη λέξη είναι η λέξη κρίση. Λοιπόν, βρισκόμαστε σε κρίση. Ο καπιταλισμός οδεύει προς το τέλος του.


Και γιατί δεν πρόκειται για μια νέα μετάλλαξη του καπιταλισμού, ο οποίος, στο κάτω-κάτω, έχει ήδη γνωρίσει το πέρασμα από το μερκαντιλιστικό του στάδιο στο βιομηχανικό και από εκεί στο χρηματιστικό;

Ο καπιταλισμός είναι παμφάγος, αιχμαλωτίζει το κέρδος στα πεδία όπου μπορεί να μεγιστοποιηθεί· δεν περιορίζεται σε περιθωριακά μικροκέρδη, αλλά προσπαθεί να συγκροτήσει μονοπώλια – όπως προσπάθησε να κάνει τελευταία με τη βιοτεχνολογία και την τεχνολογία της πληροφορίας. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι οι πραγματικές δυνατότητες για περαιτέρω συσσώρευση έχουν εξαντληθεί. Από τη στιγμή της γέννησής του, κατά τον 16ο αιώνα, ο καπιταλισμός τρέφεται από την αντίθεση του κέντρου και των περιφερειών (οι οποίες δεν προσδιορίζονται απαραίτητα γεωγραφικά).
Απ’ αυτή την άποψη, η οικονομική άνοδος των χωρών της Ανατολικής Ασίας, της Ινδίας και της Λατινικής Αμερικής συνιστά μια ανυπέρβλητη πρόκληση για την «οικονομία-κόσμος» που δημιουργήθηκε από τη Δύση και η οποία δεν είναι πλέον σε θέση να ελέγξει το κόστος της συσσώρευσης. Οι τρεις παγκόσμιες καμπύλες, αυτές του εργατικού κόστους, των πρώτων υλών και της φορολογίας, αυξάνονται διαρκώς σε μακροπρόθεσμο επίπεδο. Μπορεί το νεοφιλελεύθερο διάλειμμα να αντέστρεψε προσωρινά αυτήν την τάση και, κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1990, αυτά τα κόστη να κινούνταν σε χαμηλότερα επίπεδα απ’ ό,τι το 1970, αλλά ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερα από το 1945. Στην πραγματικότητα, η τελευταία περίοδος πραγματικής συσσώρευσης υπήρξε αυτή της «Χρυσής Τριακονταετίας», η οποία επιτεύχθηκε λόγω του ότι τα κεϋνσιανά κράτη έθεσαν εαυτά στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Αλλά και πάλι, έφθασαν στα όριά τους!

Υπάρχουν προηγούμενα για την τρέχουσα φάση, όπως την περιγράψατε;

Υπήρξαν πολλά στην ανθρώπινη Ιστορία, σε αντίθεση με τον κοινό τόπο, που σφυρηλατήθηκε κατά τα μέσα του 19ου αιώνα, και τη μαρξιστική του εκδοχή, περί μιας διαρκούς και ακατάπαυστης προόδου. Εγώ προτιμώ να μιλάω για την πιθανότητα και όχι για το αναπόφευκτο της προόδου. Βεβαίως, ο καπιταλισμός είναι το σύστημα που έχει παραγάγει στην πιο μεγάλη έκταση πλούτο και αγαθά. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να κοιτάξουμε και το μέγεθος των καταστροφών που ο ίδιος έχει προκαλέσει στο περιβάλλον και την κοινωνία. Το μόνο καλό του είναι ότι επιτρέπει σ’ ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να διαμορφώσει μια ικανοποιητική και ορθολογικοποιημένη ζωή.
Ωστόσο, η πρόσφατη κρίση παρουσιάζει πολλές αναλογίες με εκείνη της κατάρρευσης του φεουδαλικού συστήματος στην Ευρώπη, η οποία συνέβη μεταξύ του 15ου και του 16ου αιώνα, και η οποία οδήγησε στην ανάδυση του καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση αυτή, που κορυφώνεται με τους θρησκευτικούς πολέμους, προκλήθηκε από την κατάρρευση της ισχύος της αριστοκρατίας, του κλήρου και του βασιλιά στις πλουσιότερες κοινότητες και πόλεις. Το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό διαμορφώθηκε ασυνείδητα, έπειτα από διαδοχικές δοκιμές και πειράματα, όταν απρόσμενες λύσεις προσέφεραν διεξόδους που οδήγησαν στη σταδιακή διαμόρφωση του καπιταλισμού.

Πόσο θα διαρκέσει η παρούσα μεταβατική περίοδος και σε τι μπορεί να οδηγήσει;


Το τέλος μιας «Β΄ φάσης» του κύκλου Κοντράτιεφ συνήθως διαρκεί τρία με πέντε χρόνια. Έπειτα, περνάμε στην απαρχή μιας νέας «Α΄ φάσης», όπου ξανά παράγεται πραγματικό κέρδος από νέες μορφές παραγωγής, όπως τις περιέγραψε ο Σουμπέτερ. Το γεγονός όμως ότι η παρούσα φάση συμπίπτει και με την ευρύτερη συστημική κρίση μάς οδηγεί σε μια μακρά περίοδο πολιτικού χάους, όπου οι μέχρι πρότινος κυρίαρχοι παίκτες, οι πολυεθνικές και η Δύση, θα κάνουν οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους για να επιστρέψουν σε ισορροπία, αν και είναι πολύ πιθανόν να αποτύχουν.
Οι πιο έξυπνοι απ’ αυτούς έχουν ήδη κατανοήσει την ανάγκη να δημιουργηθεί κάτι εντελώς καινούργιο. Οι περισσότερες αντιδράσεις που αφορούν στην εύρεση νέων διεξόδων είναι σκόρπιες και χαοτικές, και δεν γνωρίζουμε ποιο σύστημα θα ανακύψει απ’ αυτές τις αναζητήσεις.
Βρισκόμαστε σε μια σπάνια στιγμή, όπου η κρίση και η αδυναμία των ισχυρών πολλαπλασιάζει την ελευθερία της βούλησης του κάθε ενός από εμάς: Σήμερα, όλοι έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να καθορίσουμε το μέλλον μας. Όμως, στο μέτρο που το μέλλον θα αποτελέσει την κοινή συνισταμένη όλων των επιμέρους αντιδράσεων στην κρίση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να γνωρίζουμε από τώρα το προς τα πού θα κινηθεί. Σε δέκα χρόνια, θα είναι πολύ πιο εύκολο να διακρίνουμε το περίγραμμά του, ενώ σε τριάντα-σαράντα χρόνια ένα νέο σύστημα θα έχει αναδυθεί. Νομίζω ότι σήμερα είναι εξίσου πιθανό να προκύψει ένα σύστημα ακόμα πιο βάρβαρης εκμετάλλευσης από τον καπιταλισμό ή ένα σύστημα περισσότερο εξισωτικό και αναδιανεμητικό.

Οι προηγούμενες αλλαγές στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος είχαν προκαλέσει μια μετατόπιση του κέντρου βάρους της «οικονομίας-κόσμος», από τη Μεσόγειο στα ευρωπαϊκά παράλια του Ατλαντικού, για παράδειγμα, κι από εκεί στις ΗΠΑ Κατ’ αναλογίαν, το μέλλον βρίσκεται στην Κίνα;

Η κρίση την οποία βιώνουμε σηματοδοτεί επίσης το τέλος ενός κύκλου αμερικανικής ηγεμονίας, ο οποίος ξεκίνησε κατά τη δεκαετία του 1970. Οι ΗΠΑ θα παραμείνουν ένας μείζων παίκτης στη διεθνή σκηνή, αλλά ποτέ ξανά δεν θα επανακτήσουν την κυριαρχία πάνω στα αναδυόμενα κέντρα της ισχύος, τη Δυτική Ευρώπη, την Κίνα, τη Βραζιλία, την Ινδία. Με τους όρους της μπρωντελιανής «μεγάλης διάρκειας», είναι πιθανόν να προκύψει μια νέα ηγεμονική δύναμη κατά τα επόμενα πενήντα χρόνια. Όμως, δεν γνωρίζω ποια θα είναι αυτή.
Εν τω μεταξύ, οι πολιτικές συνέπειες της παρούσας κρίσης θα είναι τεράστιες, καθώς τα αφεντικά του συστήματος θα προσπαθήσουν να βρουν εξιλαστήρια θύματα για την κατάρρευση της ηγεμονίας τους. Νομίζω ότι οι μισοί Αμερικανοί δεν θα αποδεχτούν ό,τι συμβαίνει σήμερα. Έτσι, θα αναδυθούν εσωτερικές συγκρούσεις στις ΗΠΑ, οι οποίες θα εξελιχθούν στην πολιτικά πιο ασταθή χώρα του κόσμου. Και μην ξεχνάτε ότι εμείς οι Αμερικανοί είμαστε όλοι οπλισμένοι…

*Η συνέντευξη δόθηκε στον Antoine Reverchon και δημοσιεύθηκε στην Le Monde που κυκλοφόρησε στις 12.10.2008.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
 
Η χρεωκοπία του συστήματος και πώς πρέπει να απαντήσει μιά αληθνική αριστερά.
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-
» Κριση , καπιταλισμός , δημοκρατία και αριστερά
» Η φαρσοκωμωδία πρέπει να τελειώσει !
» Να γιατί οι σοσιαλιστές σήμερα, δέν μπορούν και δέν πρέπει να στηρίζουν τον Παπανδρέου και το ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ :: ΠΟΛΙΤΙΚΗ :: ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ-
Μετάβαση σε: