ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Τόπος διαλόγου για τις αγωνίες και την έκφραση της κοινωνίας
 
ΦόρουμΦόρουμ  Πόρταλ*Πόρταλ*  ΕικονοθήκηΕικονοθήκη  ΑναζήτησηΑναζήτηση  Latest imagesLatest images  ΕγγραφήΕγγραφή  ΣύνδεσηΣύνδεση  
Παρόμοια θέματα
1-1-4 ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Αναζήτηση
 
 

Αποτελέσματα Αναζήτησης
 
Rechercher Σύνθετη Αναζήτηση
ΜΕΤΡΗΤΗΣ HITS

Study English
ΜΕΤΡΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΝ
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ - ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

Πηγή: Λογισμικό "Σήμερα"

WOWZIO

 

 ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Πήγαινε κάτω 
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
DimKaramitsas

DimKaramitsas



ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ   ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ EmptyΚυρ Ιουλ 19, 2009 11:48 am

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ: ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ: ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ



Θα μιλήσω με τον δικό μου τρόπο για “τo δικό μου Πανεπιστήμιο”, το Πανεπιστήμιό μας, το Πανεπιστήμιό μας … .

Θέλω να ξέρετε ότι οι σκέψεις μου για το Πανεπιστήμιο εντάσσονται σε ένα πλαίσιο κοινωνικοποίησής του και κοινωνικοποίησης της γνώσης.



ΜΕΡΟΣ Α’

Θα ξεκινήσω από το φαύλο σημερινό σύστημα και δεν θα ρίξω την ευθύνη φυσικά στους φοιτητές, όπως κάνουν κάποιοι εξουσιολάγνοι και παπαγαλίζοντες αντιδραστικές θεωρίες. Καλά κάνουν οι φοιτητές και δεν θέλουν ένα τέτοιο πανεπιστήμιο.

Το σύστημα δεν αυτογεννάται, δεν αυτοδημιουργείται από παρθενογέννεση, το σύστημα εκφράζει σήμερα την ίδια φαυλότητα της κοινωνικής διάστασης της εξουσίας (και δεν εννοώ μόνο της πολιτικής, αλλά και των αναγκών των εξουσιαστικών ολιγαρχιών).

Τα πανεπιστήμια λειτουργούν υπό ένα συγκεκριμένο νομικό καθεστώς. Αυτό το καθεστώς θα πρέπει να εξεταστεί πρωτίστως. Επισημαίνω ότι το υπάρχον νομικό καθεστώς εξασφαλίζει στα Πανεπιστήμια αυτονομία από τον κοινωνικό έλεγχο. Στην πραγματικότητα τα πανεπιστήμια βρίσκονταν πάντα εκτός αμέσου κοινωνικού ελέγχου (η εμμεσότητα της κυβερνητικής παρέμβασης είχε πάντα οργανωτικό χαρακτήρα). Τα πανεπιστήμια ήταν σχεδόν πάντα υπό τον έλεγχο ολιγαρχιών και αυτές εξυπηρετούσαν. Την παρτίδα πάντα διέσωζαν κάποιοι διδάσκοντες και πολλοί φοιτητές τους. Οι γνωστές δημιουργικές μειοψηφίες.

Είναι σαφές ότι οφείλουμε να απαιτήσουμε την αλλαγή της καταστατικής νομικής φύσης του Πανεπιστημίου. Να μετατραπεί από όργανο μιας ολιγομελούς ομάδας (καθηγητών, πολιτικών, επιχειρηματιών) σε όργανο της ίδιας της κοινωνίας.

Για τον λόγο αυτό (και όσους αναλύονται πιο κάτω) είναι αναγκαία η επανίδρυση των Πανεπιστημίων. Με νέο νομικό πλαίσιο και νέους στόχους.

Αντικείμενο και στόχος των Πανεπιστημίων δεν πρέπει να είναι άλλο πια η παραγωγή υποψηφίων εργαζομένων, αλλά κοινωνικής γνώσης.

Για αυτό ο σκοπός των Πανεπιστημίων και όλων των ανωτάτων και ανωτέρων ιδρυμάτων πρέπει να είναι καθαρά η πλατειά παραγωγή κοινωνικής γνώσης. Γνώσης για τους φοιτητές, γνώσης – επιμόρφωσης για τις παραγωγικές ομάδες, γνώσης ελεύθερης για όλη την κοινωνία.

Το πώς μπορούμε να πάμε σε μία τέτοια λύση ακολουθεί …

Στο “δικό μου πανεπιστήμιο” δεν διοικεί το διδακτικό προσωπικό, τουλάχιστον δεν διοικεί με την ένταση που παρατηρείται σήμερα. Το διδακτικό προσωπικό έχει ως σκοπό της ύπαρξης και παρουσίας του, την διδασκαλία. Εχει μια ιδιόρρυθμη σχέση μισθωτού και δεν μπορεί ταυτόχρονα να διοικεί, να αποφασίζει αυτό (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η γνώμη του δεν έχει βαρύνουσα εξ αντικειμένου θέση). Στο “δικό μου πανεπιστήμιο” η διοίκηση μεταβαίνει και ανήκει στην κοινωνία που αποφασίζει δημοκρατικά σε δύο επίπεδα:

α) Στο επίπεδο μιας δημοκρατικής αρχής διοίκησης και ελέγχου, η οποία διοικεί το πανεπιστήμιο. Μιας αρχής που εκλέγεται με άμεση καθολική ψηφοφορία, είναι πολυμελής για να μην χρηματίζεται, από ενιαίο ψηφοδέλτιο για να μην κομματίζει και να εκφράζει τις κοινωνικές απόψεις. Με διετή θητεία για να μην μεταβάλλεται σε εξουσιαστικό καθεστώς και με δικαίωμα επανεκλογής για μία μόνο φορά. (τα επιμέρους θα τα εξηγήσω και θα τα θέσω αναλυτικά γράφοντας για την δημοκρατία στην κοινωνία).

Β) Στο επίπεδο άμεσης δημοκρατικής εντολής, στο δικαίωμα με συγκεκριμένο αριθμό υπογραφών ή με την βούληση της επιτροπής να τίθενται σε δημοψήφισμα κάποια ζητήματα.

Πέρα από τα άμεσα εκπαιδευτικά καθήκοντα, τα ΑΕΙ και τα ΑΤΕΙ πρέπει να είναι επιφορτισμένα με την κοινωνική επιμόρφωση και το ανοιχτό κοινωνικό πανεπιστήμιο.

Ως κοινωνική επιμόρφωση ορίζω και εννοώ την δυνατότητα κοινωνικών ομάδων και συλλογικοτήτων να ζητούν την δημιουργία συγκεκριμένων μορφωτικών και επιμορφωτικών προγραμμάτων.

Τα του ανοικτού πανεπιστημίου είναι γνωστά και βέβαια θα έλεγα ότι και η κύρια εκπαιδευτική διαδικασία θα πρέπει να είναι ανοικτή στους πολίτες, αλλά αυτό ας το αφήσουμε ως πιο μακρινό στόχο.

Είναι κρίσιμο να μπορούν π.χ. οι αγρότες, να ζητήσουν την δημιουργία μιας σχολής γεωπονίας με συγκεκριμένο προσανατολισμό ή μιας σχολής επιμόρφωσης αγροτών και αυτό να καθίσταται αντικείμενο καθολικής ψηφοφορίας και απόφασης ή απόφασης της επιτροπής δημοκρατικής κοινωνικής διοίκησης. Αυτό σημαίνει δημοκρατικό κοινωνικό πανεπιστήμιο.

Η φαυλότητα της σημερινής κατάστασης έφτασε μέχρι του σημείου να ιδρύει σειρά σχολών και πανεπιστημίων για να τονώσει τοπικές οικονομίες με τα έξοδα διαβίωσης των φοιτητών, χωρίς υποδομές, χωρίς καν εκπαιδευτικό προσανατολισμό. Φτιάχτηκαν δεκάδες σχολές χωρίς ουσιαστικό κοινωνικό προσανατολισμό με τυφλά και μικρόπνοα οικονομίστικα κριτήρια. Διογκώθηκε έτσι ουσιαστικά το κοινωνικό πρόβλημα και ο ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα την γενιά των 700 Ευρώ και την ενασχόληση των πτυχιούχων με άλλα πράγματα από αυτά που σπούδασαν. Μόνο το κεφάλαιο είναι ευνοημένο από αυτή την φαυλότητα, όλοι οι άλλοι χάσαμε και κυρίως οι νέες γενιές που ζουν στην αποθήκη της απαξίωσης, στην αποθήκη της φτηνής για κάποιους εργασίας.



Χρειάζεται θαρρώ η δημιουργία σχολών επιστημονικά εξειδικευμένων. Δεν μπορούμε πλέον να έχουμε σχολές που βγάζουν απλά “φυσικούς”, “χημικούς” ή “μαθηματικούς”, που θα γίνουν φροντιστές ή καθηγητές, όταν οι ειδικές εφαρμογές των επιστημών αυτών είναι τεράστιες. Καταστρέφουμε έτσι ένα τεράστιο δυναμικό φαιάς ουσίας και το μετασχηματίζουμε σε άμορφη κοινωνική μάζα.

Χρειάζεται να δούμε τα πράγματα και την παιδεία όχι ως αποθήκη προσδοκιών και ανθρώπων, αλλά ως πεδίο περαιτέρω επαφής με την γνώση.



Το δικό μας πανεπιστήμιο δεν λειτουργεί ως εξεταστικό κέντρο, κυρίως επειδή αυτό βολεύει ποικιλοτρόπως το καθηγητικό προσωπικό, που δεν εντείνει τις προσπάθειές του στην διδασκαλία, αλλά αρκείται στην εξουσία της εξέτασης. Το δικό μου πανεπιστήμιο είναι πανεπιστήμιο γνώσης και όχι εξουσιαστικής θολούρας, που επιτρέπει την αυθαιρεσία και την νόσφιση εργασίας άλλων – κυρίως φοιτητών (τούτο αναλύεται και στο δεύτερο τμήμα του παρόντος).

Το δικό μας πανεπιστήμιο δεν λειτουργεί ως προθάλαμος της αγοράς εργασίας, έχει σκοπό την γνώση και η κατοχή της είναι ευνόητο ότι μπορεί να οδηγήσει σε άλλα επίπεδα, χωρίς να υπάρχει αυτός ο προσανατολισμός.

Το δικό μας πανεπιστήμιο είναι πανεπιστήμιο έρευνας, δημιουργίας και κοινωνικής προσφοράς. Φοιτητές και διδάσκοντες αποφασίζουν για την προώθηση προτάσεων έρευνας και φτιάχνουν το πλάνο συμμετοχής και εργασίας πάνω σε αυτό. Η ίδια η κοινωνία προτείνει και ελέγχει.

Στο δικό μας πανεπιστήμιο (όπως έχω και παλαιότερα προτείνει) ο φοιτητής αποκτά άμεση εμπειρία μέσω της αντικατάστασης των εξετάσεων από μελέτες και έρευνες κοινωνικής διάστασης και προσφοράς. Η γνώση που παράγεται ανήκει στην ίδια την κοινωνία και όχι μόνο σε καθηγητές ή μόνο σε επιχειρήσεις.

Στο δικό μας πανεπιστήμιο, ο φοιτητής παύει να είναι ένας καταπιεσμένος από παντού, καταπιεσμένος άνθρωπος, που φτάνει να μισεί αυτό που είναι και αυτό που κάνει. Συμμετέχει ενεργά και ισότιμα σε όλες τις διαδικασίες και δημοκρατικά μετέχει στον έλεγχο της λειτουργίας του πανεπιστημίου υπό οιανδήποτε έκφανση.

Στο δικό μας πανεπιστήμιο, οι πόρτες είναι ανοικτές στην κοινωνία και όποιος πολίτης θέλει μπορεί να παρακολουθήσει μαθήματα (χωρίς να δικαιούται βέβαια τίτλου σπουδών).

Στο δικό μας πανεπιστήμιο, η αξιολόγηση της εργασίας των διδασκόντων είναι αναγκαία και ανήκει στην κοινωνία και στους μετέχοντες στο εκπαιδευτικό γίγνεσθαι, δηλαδή και στους φοιτητές. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν άφαντοι καθηγητές ή εξουσιαστές – βασανιστές ανάμεσα στην εκπαιδευτική κοινότητα.

Στο δικό μας πανεπιστήμιο δεν υπάρχει ένα και μοναδικό σύγγραμμα (που αποφέρει εκατοντάδες εκατομμύρια στους διδάσκοντες και στους εκδότες). Υπάρχει πλήρης ελευθερία πρόσβασης στη γνώση και επιλογής του καλύτερου. Υπάρχει επίσης η δυνατότητα ανάπτυξης συγγραμμάτων μέσα από την ίδια την φοιτητική κοινότητα.

Στο δικό μας πανεπιστήμιο η μεταπτυχιακή εξειδίκευση δεν είναι θέμα για λίγους αλλά για όλους. Τα δίδακτρα παράλληλα καταργούνται.

Αυτά τα λίγα, κοντά σε όσα έχω ήδη γράψει, σκιαγραφούν το “δικό μας πανεπιστήμιο”, το πανεπιστήμιο της κοινωνίας.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
DimKaramitsas

DimKaramitsas



ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ   ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ EmptyΚυρ Ιουλ 19, 2009 11:49 am

ΜΕΡΟΣ Β’



ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΩΣ ΜΟΧΛΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΣΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ



Την πρόταση που ακολουθεί την έχω υποβάλλει από το έτος 2004, η πρόταση αυτή έχει φυσικά αγνοηθεί από τα κομματικά πολιτικά επιτελεία, παρά την σημασία της και τους δρόμους που κατά την γνώμη μου ανοίγει για μια κοινωνία ισότητας, ουσιαστικής δημοκρατίας, ίσων ευκαιριών, μια κοινωνία ανάπτυξης και αναδιανομής του πλούτου σε όλους.



Α. Η ΓΝΩΣΗ



Εχουν πολλά γραφεί ανά τους αιώνες για την αξία της γνώσης. Ο,τι και να γραφεί στο κείμενό μου θα είναι λίγο μπροστά στα όσα έχουν ήδη επισημάνει άλλοι, σοφότεροι εμού. Η γνώση αποτελεί προαιώνιο ζητούμενο για το ανθρώπινο είδος, τόσο αιώνιο που είναι συνυφασμένο με τον ίδιο τον άνθρωπο και την παρουσία του σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Είναι εύκολο να φανταστούμε σε ποιες σπηλιές θα ζούσαμε (εάν υπήρχαμε ως είδος) και σε ποια πρωτόγονη, ζωώδη κατάσταση, εάν δεν υπήρχε η αναζήτηση για την γνώση, εάν δεν υπήρχε η γνώση αυτή καθεαυτή ως παραγόμενο του ανθρώπινου νου. Θεόσταλτο αγαθό ή γονιδιακό προνόμιο ακόμα και τα δύο ή και άλλα πολλά, δεν έχει πραγματικά σημασία ποια είναι η πραγματική βαθύτερη αιτία της ύπαρξης του μηχανισμού της γνώσης στην ανθρώπινη φύση. Συνυφασμένη με τον ανθρώπινο νου, γλωσσολογικά δεμένη με αυτόν στην ελληνική γλώσσα (γνω – εν νοώ) η γνώση αποτελεί την βάση για κάθε ανθρώπινη ενέργεια.

Σε ένα κείμενο, όπως αυτό, που αφορά την κοινωνική πραγματικότητα και την χρήση της γνώσης από την κοινωνία και τον άνθρωπο – πολίτη δεν θα ήταν ορθό να επεκταθώ στην φιλοσοφική αναζήτηση της βάσης της γνώσης, γι αυτό θα την προσεγγίσω ως προς τα αποτελέσματά της στον άνθρωπο ως άτομο και την κοινωνία ως σύνολο ανθρώπων.

Είναι σαφές ότι τον άνθρωπο πέρα και πλέον των λοιπών βιοτικών του αναγκών τον «κινεί» ως όν και ως κομμάτι της κοινωνίας η ανάγκη κατάκτησης της γνώσης, της γνώσης για τον ίδιο του τον εαυτό, της γνώσης για την φύση, το σύμπαν και τις δυνάμεις του.

Εάν θα θέλαμε να θέσουμε ένα άξονα ή ένα μοχλό που κυρίαρχα οδηγεί στην εξέλιξη – ανάπτυξη του ανθρώπου (ατομικά, κοινωνικά και ιστορικά) αυτός δεν θα ήταν ο μοχλός της οικονομίας, αλλά ο μοχλός της γνώσης. Η γνώση κινεί τον κόσμο προς το μέλλον, η γνώση τον ωθεί προς την ανάπτυξη. Χωρίς την γνώση επιστρέφουμε στον άνθρωπο – ζώον, στην αρχή της ιστορίας μας στον πλανήτη.

Μιλώντας κατ’ ανάγκη συνοπτικά θα πρέπει να επισημάνω μόνο ότι η γνώση προσφέρει στον άνθρωπο όλα εκείνα τα στοιχεία που λειτουργούν αποφασιστικά στην κατανόηση του εαυτού του (ψυχολογική, βιολογική, πνευματική) και στην ανάπτυξή του σε κάθε πιθανό τομέα. Η ίδια η γνώση προσφέρει στις κοινωνίες την κατανόηση του ρόλου τους, την κατανόηση των πολιτικών και ιστορικών φαινομένων, την κατάκτηση του συνόλου του παγκοσμίου γίγνεσθαι.

Ας σκεφτεί ο καθένας και η κάθε μία από εμάς την σημασία και την προσφορά της γνώσης στον άνθρωπο και την κοινωνία, από την κατάκτηση της φωτιάς και των πρώτων όπλων μέχρι τις βαθύτερες φιλοσοφικές αναζητήσεις και άμεσα θα εννοήσει την πρωταρχική και θεμελιώδη σημασία της στην ανθρώπινη πορεία.



Β. ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Είναι σαφές και ευνόητο ότι η πρόσβαση στην γνώση δεν είναι η ίδια για όλους τους ανθρώπους. Η πρόσβαση στην γνώση δεν είναι ελεύθερη για όλους και σε όλο τον πλανήτη. Ακόμα και εκεί που υπάρχει δημόσια εκπαίδευση, αυτή είναι συνήθως περιορισμένη και αφορά διάφορα μερικά δεδομένα της ανθρώπινης γνώσης, φιλτραρισμένα μέσα από πολιτικές, κοινωνικές, ιστορικές, οικονομικές και κάθε είδους σκοπιμότητες, ακόμα και δοξασίες.

Για μια πολιτική φιλοσοφία που αποσκοπεί στην ισότητα και την απελευθέρωση του ανθρώπου, το πλάτεμα στην δυνατότητα των ανθρώπων να νέμονται στην γνώση, η ίση και ελεύθερη πρόσβαση σε αυτή, αποτελεί πολιτικό ζητούμενο με το οποίο έχουν ασχοληθεί σχεδόν όλοι οι διανοητές που τον θεμελίωσαν και τον ανέπτυξαν. Η ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση από όλους εξισώνει και καταργεί μία βασική ατομική και κοινωνική ανισότητα, που καλλιεργούν και φροντίζουν συνεχώς να υφίσταται, τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα που στηρίζονται στις ανισότητες, όπως ο καπιταλισμός. Η δόμηση του καπιταλισμού πάνω στις ατομικές και κοινωνικές ανισότητες, αποτελεί το θεμέλιό της ύπαρξής του και την αιτία της κυριαρχίας του.

Για εμάς, είτε σκεπτόμαστε με όρους παγκοσμιότητας είτε σκεπτόμαστε περισσότερο εθνικά, το ζήτημα της ισότητας στην ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση, αποτελεί ένα κορυφαίο πολιτικό κοινωνικό στόχο και σίγουρα ένα από τα πιο σημαντικά ζητούμενα για να επιτευχθεί η ανάπτυξη ανθρώπων και κοινωνιών μέσα από συνθήκες ισότητας, ισοτιμίας και δημοκρατίας.

Σήμερα, έχοντας σκοπό τον μετασχηματισμό της κοινωνίας με τα ανωτέρω χαρακτηριστικά, εάν θέλαμε να στραφούμε στο έτερο στοιχείο της καπιταλιστικής ανισότητας, αυτό της ιδιοκτησίας, επιδιώκοντας να το καταργήσουμε ως ατομικό προνόμιο και να το εντάξουμε στο πλαίσιο των κοινόκτητων κοινωνικών αγαθών, θα συναντούσαμε σειρά αντιδράσεων τυπικού και ουσιαστικού περιεχομένου. Παρά το γεγονός ότι δεν απορρίπτω την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά αντίθετα την θεωρώ κεφαλαιώδες ζητούμενο που οδηγεί στην κοινωνία των ανθρώπων και όχι των ανθρωπόμορφων ζώων, έχω ρεαλιστικά την θέση ότι μπορούμε να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε τα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα με άλλους τρόπους από αυτούς που αναμένει ο πολιτικός αντίπαλος και ότι η εγκατάλειψη της ατομικής ιδιοκτησίας, ακόμα και για εμάς τους ίδιους είναι εγχείρημα ιδιαιτέρως δύσκολο που απαιτεί τεράστια προσωπική προετοιμασία και παιδεία – γνώση. Αλλωστε, μια τέτοια απόπειρα θα επιφέρει τεράστιες αντιδράσεις, σχάσεις και συγκρούσεις … . Μια σειρά από νομικά και κοινωνικά ζητήματα θα εγείροντο και θα απαιτούσαν άμεσες λύσεις, ρήξεις και συγκρούσεις.

Η ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση, ως προαιώνια ανθρώπινη ανάγκη, αποτελεί όμως ένα ζητούμενο με ηπιότερο κατά την εξωτερίκευσή του χαρακτήρα. Η πρόσβαση στην γνώση αποτελεί ένα ζητούμενο που δεν μπορεί να αρνηθεί ο καπιταλισμός, ένα ζητούμενο που αποτελεί ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα και αγαθό κατοχυρωμένο νομικά και κοινωνικά. Ο λόγος της μη άρνησης είναι ότι η γνώση αποτελεί και για τον καπιταλισμό αγαθό, αντίστοιχο της ιδιοκτησίας, που στηρίζει την παραγωγή και την οικονομία. Ενώ όμως η ιδιοκτησία λειτουργεί στο καπιταλισμό ως ιδιωτικό ατομικό δεδομένο, η γνώση και η πληροφορία (όπως εσχάτως την αποκαλούν) έχει επικοινωτικό χαρακτήρα, προσφέρεται σε όλους και λειτουργεί προκειμένου να ελέγχονται οι συνειδήσεις και οι κοινωνίες. Θα μπορούσε κανείς να μπει στον πειρασμό να αναλύει επί ώρες και ημέρες την σχέση του καπιταλισμού με την γνώση – πληροφορία και την χρήση της από αυτόν.

Σκοπός όμως δικός μας είναι η ελεύθερη πρόσβαση όλων στην γνώση, ακόμα και η παραγωγή της και σκοπός του γραπτού μου είναι να βρεθούν και να δοθούν οι πρακτικές πολιτικές για να πραγματωθεί κάτι τέτοιο, χωρίς να υφίσταται το ενδεχόμενο νομικών και κοινωνικών συγκρούσεων.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
DimKaramitsas

DimKaramitsas



ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ   ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ EmptyΚυρ Ιουλ 19, 2009 11:49 am

Γ. Η «ΓΝΩΣΗ» ΩΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ.

Είναι σαφές ότι ο καπιταλισμός που κυριαρχεί στον πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι του πλανήτη, θεωρεί τις έννοιες γνώση, παιδεία, πληροφορία ως κεφάλαιο προς πολλαπλή, θετική και αρνητική εκμετάλλευση και ως μέσο για την διαιώνισή του. Για τον λόγο αυτό τα εκπαιδευτικά συστήματα και η έρευνα είναι ενταγμένα άρρηκτα σχεδόν στην παραγωγική οικονομική διαδικασία, λειτουργώντας κατά το πρότυπο αυτής και εξυπηρετώντας της άμεσα και έμμεσα. Επιπλέον μια σειρά αποκλεισμών και «αναγκών» του εκπαιδευτικού συστήματος αντίστοιχες με εκείνες του καπιταλισμού, όχι μόνο καθιστά την εκπαιδευτική διαδικασία εμπορικό αγαθό, αλλά διευρύνει και διαιωνίζει τις προσωπικές και κοινωνικές ανισότητες.

Με ένα πλαίσιο νομικών διατάξεων, διεθνών και ημεδαπών, το σύστημα θωρακίζει τις ανισότητες στην γνώση, ευνοώντας την επένδυση σε αυτές.

Ο ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να δέχεται τις λειτουργίες αυτές, των αποκλεισμών και ανισοτήτων που στερούν από τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους την ελεύθερη ισότιμη πρόσβαση στην γνώση, ούτε να αποδέχεται την λειτουργία του κοινωνικού εκπαιδευτικού συστήματος προς όφελος όχι του ανθρώπου και της κοινωνίας, αλλά της προσωποπαγούς οικονομίας των λίγων.

Η εκ βάθρων αναθεώρηση του εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε να παρέχεται ελεύθερα και ισότιμα γνώση και ουσιαστική παιδεία, απεξαρτημένη από τα κερδώα οφέλη κάποιων, αποτελεί άμεση προτεραιότητα για την οποία πρέπει να βρεθούν, προταθούν και εφαρμοστούν πολιτικές πρακτικές με σαφείς αρχές και κατευθύνσεις. Όπωσδήποτε πρόκειται για μία δύσκολη διαδικασία.

Επανέρχομαι όμως στην χρήση της έννοιας γνώση (και των συνυφασμένων με αυτή εννοιών παιδεία, εκπαίδευση, πληροφορία, έρευνα κλπ..) από το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα. Εννοείται, βεβαίως ότι πέραν του αντικειμένου γνώση, αντίστοιχη χρήση γίνεται και στο υποκείμενο άνθρωπος, ως φορέα και παραγωγού της γνώσης, ως μετέχοντα και μη μετέχοντα σε αυτή. Είναι σαφές ότι η γνώση εξυπηρετεί την παραγωγή και παροχή υπηρεσιών, ως εδώ είναι ευνόητο και αχρωμάτιστο πολιτικά, όμως η ίδια η γνώση αποτελεί για το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα αγοραίο αγαθό που δεν το νέμονται όλοι, αλλά μόνο οι έχοντες την οικονομική δυνατότητα να το αποκτήσουν. Η συγκέντρωση και η ύπαρξη της γνώσης (ανθρώπων και πληροφοριών) αποτελεί με τον τρόπο αυτό προνόμιο που πρώτιστα κατέχουν οι οικονομικά ισχυροί (εταιρικά μορφώματα και πρόσωπα). Αυτοί, έχουν την δυνατότητα, στο καπιταλιστικό σύστημα να αποκτήσουν την γνώση, ακόμα και να την παράγουν και να την κατευθύνουν, αφήνοντας τους υπόλοιπους σε όποιο επίπεδο σκότους επιθυμούν. Όταν μία «γνώση» έχει τύχει της εκμετάλλευσής τους τότε την αφήνουν ελεύθερη, την περιγράφουν και την περιαγάγουν σε κτήμα όλων ή αρκετών, πολλές φορές παραπλανώντας τις κοινωνίες ως προς την χρήση της και ενώ οι ίδιοι βρίσκονται σε άλλα επίπεδα παραγωγικού και κοινωνικού σχεδιασμού. Η δικτατορία του σκοταδισμού, που στηρίζεται στην γνώση θα πρέπει να εξαφανιστεί, ώστε να χαθεί το συγκριτικό πλεονέκτημα αυτής της ολιγαρχίας.

Στον ελλαδικό χώρο τώρα, με τα χίλια μύρια προβλήματα, η γνώση ελάχιστα παρέχεται μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, που λειτουργεί με αποκλεισμούς και ανισότητες. Η γνώση στην Ελλάδα ανήκει σε μία κάστα πανεπιστημιακών και στα μεγάλα εταιρικά μορφώματα που έχουν την δυνατότητα να χρησιμοποιούν είτε τους πανεπιστημιακούς είτε πρόσωπα εκπαιδευμένα στην παραγωγή γνώσης. Πρακτικός σκοπός τους είναι η διατήρηση της ηγετικής τους δύναμης στις αγορές (σε όσες δύνανται) με ταυτόχρονο έλεγχο των πολιτικών συστημάτων και επιλογών. Στο πλαίσιο της ανισότητας τα μεγάλα εταιρικά μορφώματα και προσωπικά οι φορείς τους έχουν την δυνατότητα να αναλύουν με την χρήση των ανωτέρω προσώπων, να μελετούν και να εφαρμόζουν τις μελέτες που στηρίζονται στην «γνώση».

Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας όμως, παραγωγικές και μη τάξεις, παραμένουν στην άγνοια και δεν δύνανται, ούτε μελέτες να διεξάγουν, ούτε έχουν γνώση κεφαλαιωδών ζητημάτων που αφορούν την ίδια την προσωπική τους συγκρότηση, αλλά και την παραγωγική διαδικασία στην οποία είναι ενταγμένες.

Το τεράστιο έλλειμμα γνώσης δημιουργεί δυσμενείς κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, που εντείνουν τις ανισότητες, δημιουργούν ανθρώπους και επιμέρους κοινωνίες «εξαρτόμενα», παρεμποδίζουν την προσωπική και πολιτική ελευθερία, την δημοκρατία, την ισότητα και την κοινή κατοχή και πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά. Εν ολίγοις παρεμποδίζουν ανθρώπους και κοινωνίες να κινηθούν προς τα ιδεατά του κοινωνισμού.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
DimKaramitsas

DimKaramitsas



ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ   ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ EmptyΚυρ Ιουλ 19, 2009 11:50 am

Δ. Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ.



Τούτη εδώ η χώρα την οποία κατοικούμε και οι κάτοικοί της (όπως κάθε χώρα) έχουν μια σειρά από ιδιαιτερότητες. Οι ιδιαιτερότητες είτε αναφέρονται στο κλίμα, στο έδαφος είτε στην ιδιοσυγκρασία των κατοίκων, στην κουλτούρα και στις συνήθειές τους, είτε σε μία ολόκληρη ατελεύτητη σειρά παραγόντων, αποτελούν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που εντάσσονται και επηρεάζουν την κοινωνική συγκρότηση. Μέσα στην κοινωνική συγκρότηση εντάσσεται φυσικά και η παραγωγική διαδικασία, αλλά και οι κοινωνικές και ατομικές συμπεριφορές.

Η γνώση για τις «ιδιαιτερότητες» αυτές που ουσιαστικά συγκροτούν την γνώση για τους ίδιους μας τους εαυτούς και την χώρα μας, είναι συνολικά κάτι ουσιαστικά άγνωστο για την ελληνική κοινωνία. Η γνώση για τους μηχανισμούς και τις αιτίες τους είναι επίσης άγνωστη. Γενικόλογες εμπειρικές προσεγγίσεις που κατά καιρούς εκφράζονται, έχουν μόνο αόριστο χαρακτήρα (π.χ. εμείς οι Ελληνες είμαστε Χ …, οι ο Ελληνας θέλει …, η Ελλάδα είναι χώρα …) και δεν προσφέρουν λύσεις, παρά δημιουργούν προβλήματα μοιρολατρικής συμπεριφοράς.

Το μέγιστο πολιτικό ζητούμενο είναι για εμάς να δημιουργήσουμε την γνώση αυτή, να μελετηθούν από κάθε δυνατή σκοπιά και ανάλυση τα ατομικά, κοινωνικά και εδαφικά με την ευρεία έννοια δεδομένα της χώρας, να αναλυθούν και να εξηγηθούν οι μηχανισμοί και τα αίτια των «ιδιαιτεροτήτων», ώστε με επιστημονικά ορθολογικά δεδομένα να δοθούν λύσεις και κατευθύνσεις. Το ίδιο σημαντικό ζητούμενο είναι η διάσωση παραδοσιακών τρόπων και μεθόδων παραγωγής και του φυτικού και ζωικού δυναμικού πρίν επιμολυνθεί με μεταλλαγμένα και γενετικά τροποποιημένα είδη.

Το μέγιστο πολιτικό ζητούμενο όμως είναι για εμάς η γνώση αυτή να είναι ελεύθερα προσβάσιμη, ανοικτή για όλους τους κατοίκους της χώρας αυτής ώστε να χρησιμεύσει, όχι μόνο για την προσωπική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, αλλά ως υψίστης σημασίας κοινωνικό αγαθό να αποτελέσει την βάση για μια κοινωνία δημοκρατίας, ελευθερίας, ισότητας και σοσιαλισμού, διότι η κοινή γνώση οδηγεί στην κοινότητα της απόλαυσης των αγαθών (όπως τα ορίζει και τα επιλέγει αυτά ο καθένας ως ενεργός πολίτης σε ένα πλαίσιο ατομικής ελευθερίας). Μετά μπορούν να συναποφασιστούν ελεύθερα και αδέσμευτα και άλλες πολιτικές που θα οδηγούν στην θεμελίωση και θωράκιση πολιτικών θεσμών με στόχο την προσωπική και κοινωνική (ακόμα και παραγωγική) ισότητα και εν τέλει κοινοκτημοσύνη ή κοινωνική οικονομία (θα δημοσιευτεί και αυτό) .

Θα επανέλθω όμως στις «ιδιαιτερότητες» πλεονεκτήματα και μειονεξίες του κατοίκου της χώρας και της Ελλάδας, αυτής καθεαυτής.

Θα επαναλάβω ότι γνώση δεν υφίσταται, και όση υφίσταται δεν είναι κοινή. Ο μέσος Ελληνας αγρότης π.χ. δεν γνωρίζει καν πόσο κοστίζει η καλλιέργεια του χωραφιού του ανά στρέμμα, πόσο την επηρεάζει η άνοδος της τιμής του πετρελαίου ή των λιπασμάτων ανά λεπτό του Ευρώ; Τι είναι αποδοτικό να καλλιεργεί και για πόσα χρόνια; Πόσο μπορεί και πόσο πρέπει να πουλήσει το προϊόν του; Που πρέπει να το πουλήσει; Δεν γνωρίζει επίσης ζητήματα που αφορούν την προσωπική του υγεία, δεν γνωρίζει τίποτα ή σχεδόν τίποτα για τις νέες μορφές καλλιέργειας; Δεν γνωρίζει πως μπορεί να προστατευθεί από την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων; Και όταν οργανωθεί σε συνεταιρισμούς δεν γνωρίζει τίποτα για την οργάνωσή τους, για την σκοπιμότητα της ύπαρξής τους, ποιους κινδύνους πρέπει να αποφύγει, αλλά και πως θα μπορέσει να ελέγξει τους εσωτερικώς δρώντες κερδοσκόπους;

Το ίδιο το φαινόμενο της ανάγκης κάποιων για ατομική κερδοσκοπία σε βάρος του συνόλου δεν έχει μελετηθεί ως προς τις αιτίες του και την δυνατότητα αντιμετώπισής του, ατομικά και κοινωνικά.

Ο Ελληνας χημικός μηχανικός για να επεκτείνω το παράδειγμα δεν γνωρίζει, εάν και με ποιους όρους μπορεί να δημιουργηθεί στην Ελλάδα μια χημική βιομηχανία με κερδοφορία, τι να πράξει και πως να την οργανώσει.

Ο εργαζόμενος, η νέα, ο νέος, ο κάθε Ελληνας ζει και λειτουργεί σε ένα πέπλο απόλυτης έλλειψης γνώσης για τον εαυτό του την χώρα του, την κοινωνία του. Η έλλειψη γνώσης μετατρέπεται πολλές φορές σε ένα πλαίσιο μοιρολατρικού αγνωστικισμού, σε απομονωτισμό, στην υπάρχουσα στην μέρες μας απογοήτευση για το μέλλον, αλλά και αντίστροφα σε υπερεκτιμήσεις του εγώ, σε μισαλλοδοξίες, σε άκρατους ατομισμούς και σε εθνικισμούς.

Θα φέρω ένα ακόμα παράδειγμα σε σχέση με την έλλειψη γνώσης. Μέσα από προγράμματα η ελληνική κοινωνία, ο Ελληνας φορολογούμενος διέθεσε τεράστια χρηματικά ποσά για την ενίσχυση νέων επιχειρηματιών ή γυναικών επιχειρηματιών. Ελάχιστα χρήματα έπιασαν τόπο, τα περισσότερα εγχειρήματα ακολουθήθηκαν από χρεωκοπίες σε ελάχιστα έτη (επιβάρυναν και αυτές το κοινωνικό σύνολο) και τα περισσότερα χρήματα πήγαν στην αγορά μηχανημάτων ξένων εταιρειών. Οι αποτυχίες και άκοπες δαπάνες αυτές θα είχαν διαφορετικό αποτέλεσμα εάν είχε μελετηθεί και υπήρχε η γνώση για το πόσα π.χ. πρατήρια άρτου ή ψιλικατζίδικα είναι κερδοφόρα ή αντέχει μία περιοχή. Ακόμα περισσότερο, εάν είχαν μελετηθεί και υπάρξει προτάσεις για το ποιες δραστηριότητες μπορεί να ήταν κερδοφόρες και σε ποιες περιοχές. Αγνοεί ο νέος μικροεπιχειρηματίας και δεν έχει πρόσβαση στην «γνώση» του ποιες είναι οι κύριες ανάγκες της επιχείρησής του, του προϋπολογισμού των αναγκών της, του υπολογισμού των τιμών πώλησης κ.ο.κ. .

Θα μπορούσε κανείς να σκεφθεί μια ατελείωτη σειρά από ζητήματα και θέματα, προσωπικού, κοινωνικού και οικονομικού χαρακτήρα, όπου η γνώση απουσιάζει από την κοινωνία και ταυτόχρονα απουσιάζουν και οι ορθολογικές πολιτικές λύσεις. Πιο λιγότερο χρονοβόρο να σκεφθεί κάποιος που υπάρχουν οι μελέτες και οι λύσεις, που υπάρχει η γνώση.

Γενικεύοντας, η ελληνική κοινωνία και ο Ελληνας, ζούν και οδεύουν στο άγνωστο, πειραματιζόμενοι και εισπράττοντας τις συνέπειες.

Πέρα από τις εκτιμήσεις μου, εάν το τεράστιο έλλειμμα γνώσης αποτελεί συνειδητή επιλογή κάποιων προσώπων και μηχανισμών, και πέρα από τις προσωπικές ατομικές αρνητικές συνέπειες που προπεριέγραψα, το αποτέλεσμα του ελλείμματος γνώσης είναι ευρύτερα κοινωνικό και καθιστούν την χώρα μας ουραγό ακόμα και σε τομείς που θα μπορούσε να έχει ατομικό, κοινωνικό και οικονομικό πλεονέκτημα.

Η δημιουργία δεδομένων γνώσης και η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά θα μπορούσε να ανατρέψει άρδην τα πράγματα σε προσωπικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο. Οσα αρνητικά περιγράφηκαν πιο πάνω, θα μπορούσαν να μετατραπούν σε θετικά. Τα δε θετικά είναι αυτονόητα σε όποιον αφιερώσει λίγα λεπτά σκέψης και προβληματισμού.

Πολιτικά, προσωπικά και κοινωνικά, η γνώση δύναται να παίξει τον ρόλο της, ώστε να δημιουργηθεί μια κοινωνία ελευθέρων από εξαρτήσεις, ισότιμων ανθρώπων, μια πολιτεία και κοινωνία δημοκρατική και σοσιαλιστική, μέσα από την προσωπική και κοινωνική αυτάρκεια και ευδαιμονία (πνευματική και υλική).
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
DimKaramitsas

DimKaramitsas



ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ   ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ EmptyΚυρ Ιουλ 19, 2009 11:50 am

Ε. ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ: Η ΠΡΟΤΑΣΗ.

Η παραγωγή ελεύθερα προσβάσιμης γνώσης, υπό το υπάρχον διεθνές και ημεδαπό πολιτικό και νομικό πλαίσιο, δεν θα μπορούσε να είναι αντικείμενο παρά μόνο κρατικής δραστηριότητας, αφού μόνο το κράτος εξ ορισμού ενεργεί και το κοινό, ελεύθερα προσβάσιμο αγαθό της γνώσης. Θα ήταν αστείο και άτοπο να θεωρήσει κανείς ότι η «κρατική μηχανή» θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε μία τέτοια αναγκαιότητα, να παράγει και να προσφέρει γνώση. Αλλωστε οι κρατικοί μηχανισμοί στην Ελλάδα δεν είναι σχεδιασμένοι για τέτοιες λειτουργίες, αλλά είναι συνήθως προορισμένοι για ελέγχους και κυρώσεις επιβεβαίωσης της κρατικής εξουσίας .

Η δημιουργία «γνώσης» έχει επίσης ένα τεράστιο κόστος, είτε αυτό είναι αντικείμενο της κρατικής μέριμνας είτε της ιδιωτικής και αυτό συμβαίνει σε όλες τις χώρες του καπιταλιστικού πλανήτη.

Το ζητούμενο παραμένει πως θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τεράστια «γνώση» ελεύθερα προσβάσιμη από ην κοινωνία, χωρίς να υπάρχει το τεράστιο κόστος που συνεπάγεται αυτή ;

Η λύση που προτείνω και πιστεύω ότι πρέπει να εφαρμοστεί έχει να κάνει με το δημόσιο σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και έρχεται να προσδώσει αξία και σημασία στο ίδιο, αλλά και στους νέους της χώρας.

Το τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό σύστημα και η ψυχή του, οι φοιτητές, ταλανίζονται από ένα καθηγητικό κατεστημένο (το ίδιο το σύστημα είναι «καθηγητοκεντρικό»), που αρνείται να παράγει, λειτουργεί πολλές φορές εξουσιαστικά και αυταρχικά (αντί να λειτουργεί ακαδημαϊκά και εκπαιδευτικά) και εκμεταλλεύεται πολύπλευρα την ανάγκη των νέων να ενταχθούν στο οικονομικό μοντέλο – σύστημα. Οι φοιτητές ταλαιπωρούνται από όλα τα ανωτέρω και από την αποστήθιση παρωχημένων γνώσεων. Δεν έχουν δε, την δυνατότητα ανάπτυξης πρωτοβουλίας σε σχέση με το γνωστικό τους αντικείμενο, το οποίο και είναι στις πλείονες των περιπτώσεων ξεκομμένο και με την κοινωνική και επαγγελματική τους πραγματικότητα. Στο ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα αναπαράγεται επίσης, ο άκρατος ατομισμός και θεοποιείται το ατομικό συμφέρον. Είναι βέβαια και αυτά προβλήματα που μπορούν μέσα από την πρόταση που ακολουθεί να βρουν ουσιαστική λύση.

Η πρόταση – λύση για την δημιουργία σε ελάχιστο χρόνο τεράστιου όγκου ελεύθερα προσβάσιμης γνώσης:



Επί σειρά ετών οι φοιτητές και οι φοιτήτριες μας αναγκάζονται να δίνουν εξετάσεις πάνω σε βιβλία γραμμένα ακόμα και δεκαετίες πριν, αναγκάζονται να λειτουργούν ως υποκείμενα στείρου αναμασήματος και αναπαραγωγής θέσεων και απόψεων διαφόρων “αυθεντιών”, εξεταζόμενοι στην πιστή αποστήθιση των “ιερών” κειμένων. Αντί λοιπόν να δεσμεύουν την παραγωγικότητα, την φαντασία τους ακόμα και τις δυνατότητες γνώσης σύγχρονων επιστημονικών γνώσεων, δίνοντας τέτοιου είδους εξετάσεις, οι φοιτήτριες και οι φοιτητές μας, οι σπουδαστές και οι σπουδάστριές μας, θα μπορούσαν αυτοί να δημιουργήσουν τις μελέτες και να παράγουν την γνώση που έχει ανάγκη η χώρα μας, δίνοντας ουσιαστικό κοινωνικό ρόλο και στους καθηγητές τους, αλλά και στην εκπαίδευση γενικότερα.

Στο πλαίσιο αυτό και σε αντικατάσταση του στείρου αναχρονιστικού θεσμού των εξετάσεων κάθε σχολή και τμήμα με φοιτητές και φοιτήτριες διαιρεμένους σε θεματικές ομάδες, θα πρέπει να μελετά και να καταλήγει σε πόρισμα – πρόταση για συγκεκριμένα θέματα. Αυτό, είτε ολικά για κάθε έτος με θεματολογία που θα προϋποθέτει την σαφή γνώση των μαθημάτων του ετήσιου κύκλου σπουδών, είτε – και τούτο είναι η γνώμη μου – από τελειόφοιτους φοιτητές από το εξεταστικό αντικείμενο των οποίων θα αφαιρείται σεβαστός αριθμός μαθημάτων, τα οποία θα σχετίζονται με την διενεργούμενη μελέτη.

Για παράδειγμα ας πάρουμε ένα γεωργικό προϊόν: την πατάτα. Η γεωπονική σχολή θα πρέπει να μελετήσει και να δώσει προτάσεις για τις εδαφικές ανάγκες, τις ποικιλίες ανά είδος εδαφών, την ορθή καλλιέργεια και συγκομιδή (και σειρά άλλα θέματα τα οποία άπτονται του επιστημονικού της αντικειμένου), η γεωλογική σχολή θα πρέπει να μελετήσει τα καλλιεργήσιμα εδάφη και την σύστασή του σε στοιχεία, οι οικονομικές και εμπορικές σχολές θα πρέπει να μελετήσουν το κόστος παραγωγής και να προτείνουν την τιμή πώλησης του παραγόμενου προϊόντος, τις δυνατότητες ή μη πώλησης του προϊόντος αυτού, τις διεθνείς οικονομικές συνθήκες, που μπορεί να εξαχθεί το προϊόν και υπό ποία μορφή, τον ανταγωνισμό ίσως από τρίτες χώρες και εάν μπορεί το προϊόν να καταστεί αποδοτικό και υπό ποίους όρους, οι βιομηχανικές σχολές, οι σχολές χημικών μηχανικών και χημικών τροφίμων, οι νομικές σχολές, ακόμα και οι σχολές σχεδιασμού του προϊόντος (design) που τόσο λείπουν από την χώρα και πρέπει να δημιουργηθούν άμεσα. Ολοι μπορούν και έχουν να βάλλουν ένα λιθαράκι στην διαδικασία μελέτης και τούτο μπορεί και πρέπει να γίνει σε κάθε τομέα, από την αγροτική οικονομία και την βιομηχανία μέχρι την προσέγγιση κοινωνικών θεμάτων (π.χ. τις επιπτώσεις της ανεργίας στο Πέραμα και αλλού) και τον πολιτισμό και μάλιστα και αναγκαία με την πρόταση λύσεων και νέων ιδεών. Ολη αυτή η εργασία και προσπάθεια της νεολαίας μας, ανά πανεπιστήμιο και ανά έτος θα συγκεντρώνεται και θα τυπώνεται με δαπάνες του κράτους, πωλούμενη σε τιμή η οποία να καλύπτει τις δαπάνες έκδοσης και να αφήνει και ένα μικρό ποσό για την χρηματοδότηση των πανεπιστημίων, ενώ παράλληλα οι κρινόμενες ως καλύτερες μελέτες, πλέον την επιβράβευσης της προαγωγής των φοιτητών θα βραβεύονται από το κράτος και θα χορηγούνται υποτροφίες για μεταπτυχιακές σπουδές.

Αντίστοιχα, θα δημιουργείται και ηλεκτρονική βάση δεδομένων, προσβάσιμη ελεύθερα ή με μία συμβολική εφάπαξ συνδρομή ( εμείς ως κοινωνία θα το κρίνουμε και η δική μου πρόταση είναι «ελεύθερα προσβάσιμη»).

Με τον τρόπο αυτό και μόνο μπορούμε όλοι οι Ελληνες να αποκτήσουμε – και μάλιστα με ελάχιστο κόστος – γνώση και συγκεντρωμένες εξειδικευμένες μελέτες για κάθε ατομικό, κοινωνικό και παραγωγικό ζητούμενο, με βάση την κοινοκτημοσύνη της γνώσης.

Μέσα από τα πάμπολλα οφέλη της διαδικασίας αυτής για την Ελληνική κοινωνία και τις άπειρες θετικές εκφάνσεις της, θα πρέπει να επισημάνω ότι σε κάθε περίπτωση η διαδικασία αυτή θα δημιουργήσει μία νεολαία δημιουργική και χειραφετημένη κοινωνικά έτοιμη να προοδεύσει και να δημιουργήσει, εργαζόμενη και ομαδικά, με βάση τα στοιχεία που συνθέτουν το μεγαλείο της ελληνικής σκέψης, την φαντασία, την ανάλυση και την σύνθεση, την δημιουργία και την ελεύθερη σκέψη και στοχασμό.

Το πως η ίδια η νέα γενιά θα μετάσχει μέσα από κοινωνικές συλλογικότητες στην παραγωγική αξιοποίηση του πλούτου που θα προκύψει, καθιστώντας αυτόν κοινωνικό κτήμα αφορά το τρίτο μέρος όσων γράφω. Είναι βέβαιο πως εύκολα μπορούμε να προχωρήσουμε … .
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
 
ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-
» ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ: ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
» ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΜΜΕ
» Απολύσεις εργαζομένων και κοινωνικό κράτος

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ :: ΠΟΛΙΤΙΚΗ :: ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ-
Μετάβαση σε: