ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ

Αναδημοσίευση παλαιότερου κειμένου

Κατηγορίες: ΚΟΜΜΑΤΑ & ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ & ΚΟΜΜΑΤΑ — dimkaramitsas @ 3:57 μμ
Tags: ΚΕΡΔΟΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ



Το κεντρικό στοιχείο του καπιταλισμού είναι το οικονομικό κέρδος από την εκμετάλλευση πραγματικών και επίπλαστων – τεχνητών βιοτικών αναγκών του ανθρώπου, αναγκών υλικών και ψυχικών/ψυχολογικών.
Οι καπιταλιστές χωρίς αυτό αποστεώνονται και με το όπλο αυτό οδήγησαν τις ανθρώπινες κοινωνίες στον σημερινό «απ-ανθρωπισμό», στην λογική της ζούγκλας.
Δεν μπορούμε βέβαια να αποκόψουμε τον άνθρωπο από τις ανάγκες του (αυτό θα ισοδυναμούσε με βιολογική ή πνευματική δολοφονία). Δεν μπορούμε ούτε καν να τις προσδιορίσουμε αυθαίρετα σε λιγότερες από τις ελάχιστες αναγκαίες (αυτό θα οδηγούσε σε ουσιαστική φυλάκιση των ανθρώπων – κάτι ξέρουμε από το πείραμα της Ε.Σ.Σ.Δ.).
Ο δικός μας ελευθεριακός δημοκρατικός σοσιαλισμός πρέπει να επιδιώκει το αντίθετο, στην απελευθέρωση του ανθρώπου από την αβεβαιότητα της έλλειψης, της μη δυνατότητάς του να απολαύσει βασικά βιοτικά αγαθά. Μόνος όρος η προσφορά της εργασίας του για την παραγωγή τους, όπου αυτός ελεύθερα επιλέξει και όπου του τάξει η δημοκρατική πλειοψηφία. Τα αγαθά αυτά (για το ποια είναι) θα αποφασίσει δημοκρατικά η ίδια κοινωνία, με την συμβολή της επιστήμης.
Το πρώτο και καίριο πλήγμα για τους καπιταλιστές, αναγκαίο για την μετάβαση σε μία ανθρώπινη κοινωνία, θα είναι η μείωση και εν τέλει απαλοιφή κάθε έννοιας οικονομικού κέρδους από τα αγαθά αυτά, να χάσουν το εμπορικό τους ενδιαφέρον. Η κοινωνία μπορεί να κτίσει πάνω στην παραγωγή τους, αλλά και να πολεμήσει μέσα από μονάδες που θα παράγουν και εμπορεύονται τα αγαθά, χωρίς να αποσκοπούν στο κέρδος. Σε τέτοιο «ανταγωνισμό» δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οι καπιταλιστές. Μπορούμε λοιπόν κάποιες συλλογικότητες να δημιουργήσουμε μονάδες παραγωγής και εμπορίας, στις οποίες το μόνο κέρδος θα είναι οι μισθοί των εργαζομένων, μισθοί που πάντα θα είναι αρκετοί για να υπερκαλύπτουν τις βιοτικές ανάγκες. Για όλα τα άλλα, θα αποφασίζουν οι «συνεταιριστές» μαζί με την κοινωνία. Τα έχω προτείνει, να μην τα ξαναγράφω. Ετσι όχι μόνο δημιουργούμε θέσεις εργασίας και θεσμούς δημοκρατικής κοινωνικής κυριότητας, αλλά αποστεώνουμε και απονευρώνουμε τον καπιταλισμό, δημιουργώντας τις συνθήκες για την απαλλαγή των κοινωνιών από τους καπιταλιστές.
Το κράτος – στρατηγείο έχει τον ρόλο του σχεδιασμού, της επιλογής, της επικουρίας και του ελέγχου, κυρίως για να μην αναπτυχθούν προβληματικοί ανταγωνισμοί. Αλλωστε το κράτος της Δημοκρατίας, αποτελεί έκφραση της κοινωνίας.
Πρέπει λοιπόν να κινηθούμε προς την αποστέωση του κεντρικού στοιχείου αυτού του καπιταλισμού και οι προτάσεις έχουν ήδη γραφτεί πιο αναλυτικά σε άλλα κείμενα. Εύκολο είναι, αρκεί να το πιστέψουμε.