Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ιουνίου 24, 2009


Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ



Αναδημοσίευση

Κατηγορίες: ΒΙΟΤΙΣΜΟΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ, ΚΟΣΜΟΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ & ΚΟΜΜΑΤΑ — dimkaramitsas @ 1:40 μμ
Tags: ΑΛΛΑΓΗ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΒΙΟΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΚΟΣΜΟΣ, ΜΕΛΛΟΝ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΠΛΑΝΗΤΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΣΥΣΤΗΜΑ



Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΛΑΪΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ Α-ΛΑ Ν.Δ. : ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΑΙΣΧΟΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΚΑΘΑΡΜΑΤΩΝ

Α. Ακουγα σήμερα τον Π. Δούκα της Ν.Δ. να εισάγει τον κατ’ αυτόν “λαϊκό καπιταλισμό”, ως πρόγραμμα – πρόταση της Ν.Δ. στην κοινωνία για τα επόμενα χρόνια.

Είπε ο πρώην υπουργός και βατοπεδιστής βουλευτής της Ν.Δ. ότι το σχέδιο είναι να μετοχοποιηθεί το σύνολο της περιουσίας του δημοσίου και να μοιραστούν οι μετοχές σε όλους τους Ελληνες. Αυτοί/εμείς θα μπορούμε, λέει, μετά από ένα χρονικό διάστημα να τις πουλήσουμε … .

Πρότεινε δηλαδή, ο διαπιστωμένος πράκτορας του παγκοσμιοποιημένου υπερ-κεφαλαίου, την μετοχοποίηση της δημόσιας, κοινής περιουσίας των Ελλήνων με την ενσωμάτωση σε αξιογραφικούς τίτλους, του μέρους που αντιστοιχεί στον καθένα και την εφεξής δυνατότητα ατομικής διαπραγμάτευσης και μεταβίβασής της.

Θεωρητικά, το σχέδιο Δούκα/Ν.Δ. θα μπορούσε να επιφέρει την άμεση υλοποίηση της κοινωνικής συνιδιοκτησίας πάνω στα κοινά δημόσια πράγματα. Υπό την έννοια αυτή θα μπορούσε να επιφέρει και την κοινωνική διοίκηση της δημόσιας περιουσίας.

Η ανάλυση όμως της πρότασης καταδεικνύει και αποδεικνύει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τους σκοπούς των σκοτεινότερων κέντρων αποφάσεων της δεξιάς στον πλανήτη. Ο Π. Δούκας είναι γνωστός «μέτοχος» των απόψεών της και χρόνια υπάλληλός της.



Β. Πρώτα από όλα πρέπει να επισημανθεί η πάγια και πολυετής επίθεση του νεοφιλελευθερισμού (στην πραγματικότητα των «αφεντικών» του πλανήτη) στο κράτος και τις δομές του. Σκοπός του νεοφιλελευθερισμού ήταν και είναι ένα μικρότερο ή ελάχιστο κράτος, με παράλληλη μετάβαση των παραγωγικών και λειτουργικών δυνατοτήτων του στους ιδιώτες, ώστε να καταστούν αυτοί ξανά «το κράτος». Οι τελευταίοι σκοπούν με την τακτική αυτή στην περαιτέρω ιδιωτική επιχειρηματικοποίηση και ιδιοκτησία της κοινωνικής δραστηριότητας και στην πραγματικότητα της ίδιας της ζωής, της βίωσης του ανθρώπου και στην ατομική κερδοφορία.

Όπως έχω εξηγήσει η κερδοφορία κάποιων σημαίνει ζημία κάποιων άλλων, αφού το παραγόμενο είναι πάντοτε μέγεθος πεπερασμένο και συγκεκριμένο.

Η σκοπιμότητα αυτή λαμβάνει ως πρόταση την ακραία της μορφή, μέσα από αυτή την πρόταση ιδιωτικοποίησης / μετοχοποίησης του κράτους.



Γ. Τι είναι το «κράτος»; Το «κράτος» είναι ένα πολιτειακό μόρφωμα που συγκροτεί μία ευρεία κοινωνική ανθρώπινη βάση σε ένα οργανωμένο σύνολο θεσμών που ρυθμίζουν με σειρά κανόνων την ανθρώπινη ζωή και την κοινωνική συμβίωση.

Το «κράτος» ή «πολιτεία» αποτέλεσε στην ανθρώπινη ιστορία τον κορυφαίο από πλευράς ισχύος κοινωνικό θεσμό (αφού αποτελεί συνισταμένη της ισχύος πολλών). Ανάλογα με τα δομικά συστατικά του εκάστοτε πολιτεύματος (το πολίτευμα αποτελεί το λειτουργικό θεσμικό πλαίσιο-μηχανισμό του κράτους) το κράτος εξέφραζε, εκφράζει, λειτουργούσε και λειτουργεί σύμφωνα με την θέληση ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων που βιώνουν σε ένα συγκεκριμένο κατά διαστάσεις κοινωνικό πλαίσιο. Η πολυποίκιλη διάσταση και διαφοροποίηση του λειτουργικού μηχανισμού και πλαισίου του κράτους (: του πολιτεύματος) είναι τεράστια και εκτείνεται από τις μοναρχικές μονοκρατορίες έως τις πραγματικές δημοκρατίες ολικής κοινωνικής και πολιτικής ισότητας (όπου και όταν αυτές επέτυχαν να πραγματοποιηθούν).



Δ. Στην πραγματικότητα το κράτος ως θεσμική δυνατότητα επιβολής βούλησης υπάρχει πάντα και παντού, ακόμα και στην αταξική κοινωνία ή στο μη-κράτος του αναρχισμού. Η θέσμιση του μη-κράτους περικλείει η ίδια μία συνολική επιβολή βούλησης και μία σειρά μηχανισμών-θεσμών που το εξασφαλίζουν. Στην πραγματικότητα το κράτος είναι σύμφυτο συνεπαγόμενο της κοινωνικής συμβίωσης. Αρκεί να στεφτείτε ότι η ίδια η οικογένεια αποτελεί ένα «κράτος», ένα σύνολο θεσμών που ρυθμίζουν την συμβίωση σε αυτή. Το ίδιο σύνολο θεσμών είναι αναγκαίο και για τον ίδιο τον άνθρωπο, αποτελεί ικανοποίηση μιας σειράς κεφαλαιωδών βιοτικών του αναγκών και έκφρασή τους. Το «κράτος της οικογένειας» θεσμίζει την απαγόρευση στο μικρό παιδί να βγει γυμνό στο κρύο ή να μην φάει φαγητό διότι θα πεθάνει. Το ίδιο «κράτος» θεσμίζει την «απαγόρευση» του να καταναλώνει ένα μέλος όλη την τροφή και τα υπόλοιπα να λιμοκτονούν … . Είναι σαφές ότι η εξυπηρέτηση των βιοτικών αναγκών του ανθρώπου εκφράζεται μέσα από την διαμόρφωση- θέσμιση κανόνων που τις εξυπηρετούν. Ακόμα και ο μόνος άνθρωπος, ο μοναχικός λύκος της στέπας, θεσμίζει σύμφωνα με τις βιοτικές του ανάγκες, μέσα από το ίδιο το βιολογικό πλαίσιο του όντος που αποκαλείται άνθρωπος, το δικό του «κράτος», το δικό του θεσμικό πλαίσιο ζωής.



Ε. Το ζήτημα και το ζητούμενο δεν αφορά λοιπόν το ίδιο το κράτος, καθώς αυτό είναι βιοτικό σύμφυτο, αλλά τον λειτουργικό μηχανισμό του, τον μηχανισμό που διαμορφώνει το θεσμικό πλαίσιο : το πολίτευμα. Το πολίτευμα είναι αυτό που μπορεί να εκφράζει και να καθορίζει το σύνολο των επιμέρους θεσμικών μηχανισμών, το εάν το κράτος θα αποτελεί έκφραση της βούλησης ενός, λίγων, περισσότερων ή όλων. Το ίδιο το πολίτευμα καθορίζει και τους μηχανισμούς προσδιορισμού, έκφρασης και υλοποίησης της βούλησης του κράτους, την ποιότητα και την ποσότητα της «βίας», η οποία είναι σύνδρομη του κράτους ως καθεστώτος βούλησης (στον βιοτισμό η βία εξαντλείται στην βίωση, στις ανάγκες της ζωής). Το κορυφαίο συνεπώς στοιχείο είναι αυτό του πολιτεύματος, ως του κεντρικού λειτουργικού μηχανισμού του κράτους.

Το κράτος, ως θεσμικό σύνολο βιοτικής βούλησης, είναι μία βιοτική ανάγκη, κάτι το ουσιαστικά αναπόφευκτο. Το «πολίτευμα» είναι αυτό που καθορίζει την ζωή και την κοινωνική συμβίωση, αυτό ουσιαστικά δομεί και χρωματίζει το κράτος. Το ίδιο το «πολίτευμα» είναι αυτό που στην ουσία αφορά τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους, γιατί τόσο το «κράτος», όσο και το «πολίτευμα» δεν αποτελούν στην πραγματικότητα τίποτα, εξαφανίζονται και δεν έχουν καμία υπόσταση, ούτε καν εννοιολογική οντότητα, εάν δεν υφίστανται οι άνθρωποι και οι κοινωνίες τους. Οι αποστειρωμένες, δήθεν επιστημονικές, προσεγγίσεις των φαινομένων, η οντολογία τέτοιων θεσμών, η δήθεν επιστημοσύνη που φαινομενικά μόνο περικλείουν, είναι όχι μόνο ένα τεράστιο λάθος, αλλά και μια κραυγαλέα διαστροφή, που εξυπηρετεί τα κατεστημένα και τις εξουσίες, δημιουργεί «καθεστώτα» τα οποία διαστρέφουν το νόημα της ζωής και την ανθρώπινη αξία και οδηγούν την ανθρωπότητα στην μη-γνώση.



ΣΤ. Ο βιοτισμός έρχεται να καταργήσει τις ψευδο-οντολογίες, τις τεχνητές διαμορφώσεις εννοιών που θεσμίζονται για να λειτουργούν ως δήθεν επιστημονικά και κοινωνικά «αυθύπαρκτα» και προδεδομένα με «μεταφυσική» ισχύ. Στον βιοτισμό όλα ξεκινούν από τα βιολογικά χαρακτηριστικά του όντος που λέγεται άνθρωπος και από την ίδια του την ζωή. Δεν δημιουργούμε νομικά και θεσμικά πλάσματα ως αυθύπαρκτες οντότητες. Το «κράτος» ταυτίζεται με την βιολογική φύση/ταυτότητα του ανθρώπου. Το «πολίτευμα» αποσκοπεί στην ίση έκφραση, κάλυψη και ικανοποίηση των βιοτικών αναγκών όλων των ανθρώπων που βιώνουν σε ένα τόπο και χρόνο και συγκροτούν μια κοινωνία.

Η θεσμική ανισότητα δια μέσου του πολιτεύματος και του συνόλου των μηχανισμών του, είναι μία καθαρή διαστροφή, αφού δημιουργεί εκ των προτέρων και έξω από την φύση του ανθρώπου μία σειρά παραγόντων που μεταβάλουν την βιοτική ικανότητα του καθενός, στερούν από κάποιους και ενισχύουν σε κάποιους άλλους, την δυνατότητα κάλυψης των βιοτικών τους αναγκών ατομικών και ταυτόχρονα και κοινωνικών (αφού το δεύτερο στην κοινωνία των θεσμικών πυραμίδων καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και οπωσδήποτε επηρεάζει το πρώτο). Πρέπει να εννοήσουμε ότι το παιδί του ανέργου δεν έχει την ίδια κάλυψη βιοτικών αναγκών (ατομικών και κοινωνικών) με το παιδί του ζάμπλουτου και αυτό είναι μία κραυγαλέα θεσμική ανισότητα. Την ίδια ώρα που ο ένας θα διασκεδάζει ή θα σπουδάζει σε ένα καλό εκπαιδευτικό ίδρυμα, ο άλλος θα του κάνει τον σερβιτόρο ή τον σωφέρ. Στην πραγματικότητα τα δύο αυτά παιδιά θα ζήσουν μια εντελώς διαφορετική ζωή, εάν το παιδί του ανέργου ζήσει και αυτό που θα κάνει λέγεται ζωή και όχι συνεχής αγώνας κάλυψης βιοτικών και σύμφυτων με αυτές αναγκών. Το θεσμικό πλαίσιο της κοινωνίας, το «πολίτευμα» της κοινωνίας ως έχει, δημιουργεί θεσμικές ανισότητες μεταξύ δύο ανθρώπων που φέρουν τα αυτά βιολογικά χαρακτηριστικά : είναι άνθρωποι.



Ζ. Στον σύγχρονό μας πολιτευματικό μηχανισμό της έμμεσης ψευδο-δημοκρατίας αστικού τύπου, η οποία εκφράζει στην ουσία τον ισχύοντα μηχανισμό παραγωγής/ κάλυψης βιοτικών αναγκών: τον καπιταλισμό, υφίσταται ένα πλαίσιο αγαθών, που είτε έχουν αφαιρεθεί από την εκμεταλλευτική προσέγγιση και την ατομική ιδιοκτησία είτε θεωρείται πως αποτελούν συλλογική κοινωνική (συν)ιδιοκτησία. Η εξέλιξη αυτή επήλθε περισσότερο ως συμβιβασμός μέσα από την σοσιαλιστική, αλλά και αστική (δεν τα διαχωρίζω διακριτά γιατί πολλές φορές ταυτίζονται και αλληλοπλέκονται αναπόσπαστα) διεκδίκηση της κοινωνικής ισότητας.

Θεμέλιο αυτής της διεκδίκησης ήταν και παραμένει η αναγκαία συμμετοχή των ανθρώπων στους μηχανισμούς παραγωγής και πίσω από αυτή, ως κεντρικό στοιχείο, βρίσκεται η δυνατότητα περισσοτέρων να καλύπτουν τις βιοτικές τους ανάγκες. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας πολλαπλασίασε την παραγωγή αγαθών και ο καπιταλισμός έπρεπε κάπου να τα διαθέσει μέσω του μηχανισμού της αγοράς. Αυτό αύξησε την βιοτική επάρκεια περισσοτέρων, οι οποίοι απεξαρτήθηκαν εν μέρει από την βιοτική εξάρτηση από την αριστοκρατία. Ως «πολλοί» απαίτησαν την δέσμευση μέρους των αγαθών και της κοινωνικής δραστηριότητας υπέρ του κοινωνικού συνόλου, ώστε να διασφαλιστεί η δυνατότητα όλων να καλύπτουν ένα μέρος των βιοτικών τους αναγκών. Στο επίπεδο της κατοχής αγαθών, τα λατιφούντια και τα τσιφλίκια μεταβλήθηκαν σε δημόσια κοινωνική ιδιοκτησία. Το ίδιο συνέβη και με μία σειρά από νέες ή παλαιές παραγωγικές δραστηριότητες. Ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων και την προνοητικότητα απάντων οι άνθρωποι της αντίπερα κοινωνικής όχθης, αυτοί του υπέρ-έχειν, προέβησαν σε μία σειρά συμβάσεων και συνθηκών για να παγιώσουν θεσμικά μία κατάσταση που θα τους διασφάλιζε απέναντι στον συνεχή τους κατήφορο … .



Η. Αφού το παιχνίδι της ιστορίας παίζεται όλο στις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων, κατάφεραν και να διασπάσουν την κοινωνία με την διάκριση δυνατότητας πρόσβασης στις βιοτικές ανάγκες και να υποσχεθούν περισσότερες για κάποιους, αλλά και να διαμορφώσουν μία οντολογική ψευδοεπιστημονική προσέγγιση των θεσμών και να παγιώσουν το δικαίωμα ιδιοκτησίας. Φωτογράφισαν θεσμικά τον κόσμο και προέβησαν σε επαναδιάταξη των θεσμικών δομών της πυραμίδας. Η πυραμίδα μπορεί να κόντυνε σε ύψος, αλλά παρέμεινε και δεν καταλύθηκε. Ο ίδιος ο μηχανισμός του καπιταλισμού τους προσέφερε μία παραγωγική κοινωνική πυραμίδα την οποία δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη για να παγιώσουν την βιοτική εξάρτηση των ανθρώπων.

Οι ίδιοι οι πεινασμένοι, ανήμποροι και άνισοι άνθρωποι, οι καταπιεσμένοι κολίγες και εργάτες ένοιωσαν ότι κάτι κέρδισαν και αρκέστηκαν στο να χορτάσουν την πείνα τους. Πέρασαν από το άδειο πιάτο στο γεμάτο και αποφάσισαν να «ξεκουραστούν» (βιοτική ανάγκη ανθρώπινη είναι και αυτή) αφού ο αγώνας απέναντι στα κτητικά καθάρματα δεν στοίχισε μόνο πολύ ενέργεια, αλλά και πολλές ζωές. Αρκέστηκαν λοιπόν οι κοινωνικές πλειοψηφίες σε όσα πήραν και αποφάσισαν να ζήσουν για να τα χαρούν.



Θ. Με τον αυτό συσχετισμό δυνάμεων κύλησε η ανθρώπινη ιστορία τους τελευταίους αιώνες. Η κοινωνική ιδιοκτησία και ο μηχανισμός του πολιτεύματος εν γένει, έδωσε την δυνατότητα κοινής απόλαυσης κάποιων βασικών βιοτικών αγαθών. Είναι όμως σαφές ότι η ανισότητα της φωτογραφίας, της κοινωνικής συνθήκης ή κοινωνικού συμβολαίου παρέμενε και παρέμεινε. Τα κτητικά καθάρματα, έχοντας εννοήσει την σημασία των βιοτικών αναγκών, όχι μόνο υπήρχαν, αλλά και εξακολούθησαν να ορίζουν νέες συμβατικές βιοτικές ανάγκες και κυρίως την σχετιζόμενη με αυτές θέση στην κοινωνία της πυραμίδας.

Στο σύγχρονο γίγνεσθαι και αφού κατάφεραν να περάσουν και να επιβάλλουν ποικιλότροπα την ψευδαίσθηση ότι το κοινωνικό συμβόλαιο δυτικού τύπου είναι το καλύτερο δυνατό για όλους, ενέταξαν τους εκφραστές τους πολιτεύματος στην υπηρεσία τους και την εφευρετικότητα στην ιδιοκτησία τους. Οι αυτοματισμοί στην παραγωγή, αντί να καταλύσουν την πυραμίδα του παραγωγικού καπιταλισμού και να απελευθερώσουν τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του, από την αναγκαιότητα της σπατάλης ζωής για την εργασία, αποτέλεσαν ιδιοκτησία των κτητικών καθαρμάτων (για αυτό έχω προτείνει θεσμούς κοινωνικής ιδιοκτησίας των εφευρέσεων).

Η επαναφορά τους στην εξουσία άρχισε ξανά. Κατάφεραν τον πυραμιδικό κοινωνικό πολυμερισμό και διάσπαση, ξαναέφεραν την απολυταρχία των κεντρικών δομών (ως τεχνοκρατικά επαρκέστερων), επανέφεραν την απειλή της στέρησης των βιοτικών αναγκών και την συγκρισιμότητα σε σχέση με τους στερούμενους αυτές. Ο άνθρωπος έχασε την δομική παραγωγική του αξία και απλά εξυπηρετεί μηχανές που ανήκουν (υπό οιανδήποτε έννοια) σε άλλους. Σε κάθε τομέα της ζωής και της κοινωνικής δράσης καίνε και καταπατούν ακόμα και αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο της παλαιάς φωτογραφίας.



Ι. Η νέα τάξη πραγμάτων, που στην πραγματικότητα είναι η επαναφορά της παλαιάς βρίσκεται προ των πυλών. «Ιδιωτικοποιούν» τα πάντα για να τα κάνουν ξανά δικά τους, απαγορεύουν στην κοινωνική κρατική ιδιοκτησία να επεκταθεί στην κυριότητα και εκμετάλλευση νέων παραγωγικών δομών και μεθόδων, καταργούν τους κανόνες προστασίας της κάλυψης των βιοτικών αναγκών μέσα από την «ελεύθερη αγορά» (αυτή που τους ανήκει κυριαρχικά), λαμβάνουν ολοένα μεγαλύτερα μερίδια από το κοινωνικό παραγόμενο (και διαμέσου της «απελευθέρωσης αγορών και τιμών») και επιβάλλουν τον «ανταγωνισμό» ως θεωρία δημιουργώντας ξανά (νεό)δουλους ανθρώπους, που εργάζονται για αυτούς πιο πιστά και περισσότερο, για να μην αντικατασταθούν από άλλους και χάσουν την πρόσβαση στις βιοτικές ανάγκες. Οι τελευταίες έχουν παύσει προ καιρού να αποτελούν στόχο της κοινωνικής συγκρότησης και της παραγωγικής της διαδικασίας. Ο,τι και να αναλύσει κανείς στις τακτικές τους αυτό βλέπει, αυτό διαπιστώνει. Σκοπός και σκοπιμότητά τους είναι η δική τους ισχύς, η επαναφορά τους στην κυριότητα του πλανήτη, στην κυριότητα και ανάλωση των ανθρώπων.

Εμπόδιο στον στόχο τους αυτό αποτελεί η «κρατική» κοινωνική συνιδιοκτησία. Αποσκοπούν καθαρά στο να ξαναθέσουν υπό την ιδιοκτησία και τον έλεγχό τους, όσα διεκδίκησαν και τους πήραν οι κοινωνίες των ανθρώπων. Κατάφεραν να προβάλουν ως επιστημονικοφανές (άλλωστε αυτή ελέγχουν και το περιεχόμενο της γελοιότητας που αποκαλείται «επιστήμη» και –δήθεν- γνώση) κοινωνικό θέσφατο την ιδιωτικοποίηση των πάντων, ως πρόοδο που αυτή φέρνει τις καλύτερες ημέρες για τις κοινωνίες και τους ανθρώπους (ιδίως τους κοινωνικά αλλοτριωμένους ατομιστές που δημιούργησαν ως πρότυπα κοινωνικής επιτυχίας και υπερκάλυψης των βιοτικών αναγκών). Εργάστηκαν και εργάζονται πολύπλευρα για αυτό τον σκοπό με πλήρη επιθετικότητα σε κάθε επίπεδο, στο φως και στο σκοτάδι. Την ιδιωτικοποίηση των παραγωγικών δομών του κράτους την κατάφεραν πρόσφατα και την εξελίσουν ραγδαία και ταχύτατα.



Ι.Α. Τώρα έρχονται να επιτεθούν στο σύνολο της εναπομείνασας κοινωνικής δημόσιας ιδιοκτησίας.

Πετούν στον στερημένο και φοβικό άνθρωπο, αυτόν που στερείται ή προβλέπει ή φοβάται πως θα στερηθεί τις βιοτικές του ανάγκες, το δόλωμα της ατομικής υλοποίησης της κοινωνικής ιδιοκτησίας, «Να μοιραστούμε την περιουσία του κράτους», σου λένε και σκέφτεσαι ότι εκεί που δεν έχεις τίποτα κάτι θα αποκτήσεις !!!.

- Αλήθεια ο πεινασμένος άνεργος και η στερημένη οικογένειά του πόσο καιρό θα είναι «μέτοχοι»;

- Και ποιοι θα είναι αυτοί που θα αγοράσουν τις «μετοχές» τους;

- Ποιοι θα είναι σύντομα ξανά κύριοι των πάντων, κύριοι και ιδιοκτήτες του πλανήτη ;



Σε όλα αυτά τα ερωτήματα δεν δίνει πραγματική και ουσιαστική απάντηση κανένα δεδομένο και υπάρχον πολιτικό μόρφωμα που στηρίζεται στον βανδαλιζόμενο κοινωνικό συμβόλαιο της «φωτογραφίας». Όταν η «νέα τάξη πραγμάτων» υφίσταται ως γεγονός και το έχει καταπατήσει, όλα τα υφιστάμενα και δημιουργηθέντα από το «κοινωνικό συμβόλαιο» αυτό είναι ήδη ξεπερασμένα και ολοσχερώς ανεπαρκή (εάν ψάχνετε για τα αίτια της κατάρρευσης της σοσιαλδημοκρατίας βρήκατε απαντήσεις), αφου είναι πιστά αντίγραφα της, απότοκα και γεννήματά του.

Ούτε άμυνα χρειάζεται ή αρκεί.

Χρειάζεται συνολική κοινωνική πρόταση και αυτή την έχει μόνο ο βιοτικός κοινωνισμός, είναι η απάντηση της ζωής, είναι η απάντηση της αξίας του ανθρώπου απέναντι στην υποδούλωση και τον θάνατο που κατεργάζονται χρόνια τώρα τα κτητικά ψυχοπαθή καθάρματα. Είναι ο καθορισμός της κοινωνικής δραστηριότητας και της παραγωγικής διαδικασίας με μόνο στόχο την κάλυψη των βιοτικών αναγκών όλων των ανθρώπων.



Οπου ακούτε «προτάσεις» σαν αυτές της Ν.Δ. μην τις αντικρούετε απλώς, αλλά ξεφωνίστε τους, φωνάξτε δυνατά μήπως ξυπνήσουν οι κοιμώμενοι της πυραμίδας