2009: Η χρονιά των ανατροπών, των λαϊκών αγωνιών και αγώνων

Αθήνα, 1η Ιανουαρίου 2009

2009: Η χρονιά των ανατροπών, των λαϊκών αγωνιών και αγώνων.

Δεν είναι μόνο ευχές, ούτε προφητείες
Η χρονιά που ξεκίνησε θα μείνει χαραγμένη στην παγκόσμια ιστορία ως η απαρχή τεράστιων εξελίξεων στα πράγματα της ανθρωπότητας
Πριν 18 χρόνια ο γραφειοκρατικός σοσιαλκαπιταλισμός κατέρρευσε υπό την πίεση πολλών παραγόντων και των δικών του εσωτερικών αντιφάσεων.
Ο νικητής ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, ο κατεξοχήν καπιταλισμός έδειχνε και παρέμεινε ανενόχλητος να εξακολουθήσει και να μεγιστοποιήσει το δικό του παιχνίδι της ανισότητας και της παγκόσμιας αφαίμαξης, της αγριότητας που μετατρέπει τον πλανήτη σε χοιροστάσιο.
Ηλθε όμως σύντομα η ώρα, αναπτύσσοντας τις δικές του εσωτερικές αντιφάσεις να καταρρεύσει και αυτός αποκαλύπτοντας την γύμνια και το ιστορικό – φιλοσοφικό του αδιέξοδο. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα απάνθρωπο που δημιουργεί ανισότητες και μετατρέπει τους ανθρώπους σε κομμάτια ετεροκαθοριζόμενων μηχανισμών παραγωγής και σε μετρήσιμες κερδώες «αξίες».
Κάποιοι στην πορεία της ιστορίας υποστήριξαν τον «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο αποτελεί μια τεράστια αντίφαση: ο καπιταλισμός είναι εκ φύσεως απάνθρωπος, διακόπτει την επαφή των ανθρώπων με τα αγαθά, και ορίζει ανθρώπους και αγαθά κατά τον αυτό τρόπο, ως οικονομικές αξίες και ως αντικείμενα από τα οποία μπορεί να παραχθεί κέρδος. Οσα συμβαίνουν στις κοινωνίες και στους ανθρώπους ορίζονται από αυτό τον κανόνα … .
Όπως έχω γράψει στο παρελθόν, το κέρδος κάποιων προϋποθέτει την ζημία άλλων, καθώς οι παράγοντές της δημιουργίας του, οι άνθρωποι και τα αγαθά είναι πάντα συγκεκριμένα και μετρήσιμα. Δεν θα μπω σήμερα στον έντονο πειρασμό να γράψω και πάλι για τις αντιφάσεις των άυλων αξιών και των υπεραξιών … .

Μπροστά στην κατάρρευση οι έχοντες τα κλειδιά του πλανήτη, οι ιδιοκτήτες και οι διαχειριστές τους δείχνουν για μία ακόμα φορά το άθλιο πρόσωπό τους. Όχι μόνο δεν μπορούν να συλλάβουν και να αποδεχθούν την απόδειξη του τέλους, αλλά σαν συνεπείς καπιταλιστές, σαν αληθινά γουρούνια προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κρίση την οποία δημιούργησαν, να δημιουργήσουν κοινωνίες και ανθρώπους πτώματα για να τραφούν με τις νεκρές σάρκες τους.
Στο χοιροστάσιο του καπιταλισμού νόμος είναι η θέληση των γουρουνιών, ακόμα … .
Μπροστά στην αγωνία τους να τραφούν και να κατασπαράξουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους πετούν τα περιττώματά τους στην κοινωνία και ορίζουν την διατήρησή τους, ως συνολικό ζητούμενο. Χρεώνουν ο καθένας με την σειρά του την κρίση στην κοινωνία.
Στήριξη των τραπεζών, στήριξη των βιομηχανιών, στήριξη του εμπορίου … . Ολοι οι συντελεστές του καπιταλισμού αποφασίζουν την στήριξή τους, εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας, εις βάρος των αιώνιων θυμάτων τους.
Για αυτούς ο θάνατος, κοινωνικός και βιολογικός των άλλων δεν έχει καμία σημασία, αρκεί αυτοί να διατηρήσουν την παγκόσμια εξουσία τους.
Όμως το σύστημα ανατράπηκε ανεπιστρεπτί από την απληστία τους και οι ενέσεις χρήματος είναι τόσο μικρές και ανίσχυρες, που το μόνο που μπορούν να προκαλέσουν είναι συνολική καταστροφή του πλανήτη μέσα από μία παγκόσμια σύρραξη συμφερόντων, μπροστά και εξαιτίας της οικονομικής χρηματοπιστωτικής ανισορροπίας που θα δημιουργήσουν οι «παρεμβάσεις».

Σε λίγες ημέρες εισερχόμαστε στην 2η φάση της παγκόσμιας κρίσης, αυτή της καταστροφής των παραγωγικών μονάδων του καπιταλισμού. Ένα – ένα τα εργοστάσια του καπιταλισμού θα αρχίσουν να κλείνουν ή να συγχωνεύονται σε ελάχιστα και υπό την κρατική ενίσχυση. Μετά, στην 3η φάση θα ακολουθήσουν οι υπηρεσίες, όσες έχουν απομείνει … .
Κάτι που πολλοί από εμάς «ονειρευόμασταν» κάποτε ως σοσιαλιστικό επαναστατικό όνειρο θα αποτελέσει αναπόφευκτη πραγματικότητα. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Τα μονοπώλια που θα δημιουργηθούν για να καλύπτουν τις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων θα αποτελέσουν τα νέα φέουδα ισχύος. Το κυριότερο όμως είναι οι άνθρωποι, τα εξαρτήματα του συστήματος που θα σκουριάσουν και θα πεταχτούν στα καπιταλιστικά αζήτητα. Οι καπιταλιστές έχουν αποδείξει πως δεν έχουν ανθρώπινα αισθήματα, πως μόνα τους ζητούμενα είναι η ισχύς και το κέρδος.
Απέναντι σε αυτά τα χαρακτηριστικά τους πρέπει οι κοινωνίες να αντιταχθούν, να αντισταθούν, να δημιουργήσουν νέες πολιτικές που να καταλύουν την άθλια φαυλότητα κάποιων που μόνο κατ’ επίφαση μπορούν να ονομαστούν άνθρωποι. Στην μάχη αυτή μπορώ σήμερα να δικαιολογήσω την λαϊκή βία, την λαϊκή οργή, απέναντι σε όσους δεν μας λογίζουν ως ανθρώπους, αλλά ως αντικείμενα προς εκμετάλλευση. Το απεύχομαι αλλά δεν μπορώ παρά να το κατανοήσω.
Δουλεύοντας για αρκετά χρόνια πάνω σε ένα νέο μοντέλο κοινωνικής Πολιτείας, νοιώθω να βρίσκομαι μπροστά στα γεγονότα με μια πικρία και μία θλίψη για το γεγονός ότι οι δυνατότητες δημοσιοποίησης των πορισμάτων και απόψεών μου είναι ελάχιστες. Ισως ο χρόνος να τρέχει νωρίτερα από εμάς και οι κοινωνίες να στέκουν για μία ακόμα φορά απροετοίμαστες, όπως τις θέλησαν τα αφεντικά τους. Το ζήτημα είναι, πως μέχρι οι κοινωνίες να εννοήσουν για τα καλά το μέλλον που τους προετοιμάζουν, αυτό θα έχει ήδη έλθει και η δύναμή τους τότε θα είναι ακόμα μικρότερη.
Ας πάρουμε την απόφαση να παλέψουμε το μέλλον μας, την ίδια μας την ζωή απέναντι στις εξουσίες των λίγων που ζουν κατατρώγοντας τις σάρκες μας. Αυτοί για μία ακόμα φορά επιχειρούν να χρεώσουν βίαια και βάναυσα, τον λογαριασμό της αδηφαγίας τους στις κοινωνίες. Για μία ακόμα φορά η φράση «εμείς να είμαστε καλά και όλοι οι άλλοι να πάνε να πνιγούν» ακούγεται μεταξύ τους. Οι άλλοι είμαστε εμείς, είμαστε πολλοί και είμαστε άνθρωποι και όχι οικονομικές αξίες.
Οσοι δεν προλάβουν να πληροφορηθούν και να συλλάβουν νέα κοινωνικά μοντέλα ισότητας και δημοκρατίας ας κάνουν κάτι πολύ απλούστερο: Να φύγουν μακριά από κάθε τι καπιταλιστικό, να μαυρίσουν κάθε πολιτικό και κάθε πρόσωπο που προτάσσει και προτείνει τον καπιταλισμό ως λύση για την κοινωνία. Να εννοήσουν και να εννοήσουμε γρήγορα ότι το σύστημα αυτό τελείωσε ήδη και πως το μέλλον που μας προετοιμάζουν είναι ακόμα χειρότερο.
Η μαζική λαϊκή αντίσταση απέναντι στην ιστορική κλοπή που επιχειρούν να διαπράξουν είναι η ανάγκη της χρονιάς που ξεκίνησε. Η δίκη και η καταδίκη των καπιταλιστών (και όχι η επιχειρούμενη πολιτική αμνηστία) είναι το κοινό συλλογικό και ατομικό καθήκον όλων μας.
Πέρα από αυτό το αίτημα για περισσότερη ισότητα, περισσότερη δημοκρατία, περισσότερο σοσιαλισμό κοινοκτημοσύνης των μέσων και των αγαθών πρέπει να είναι μόνιμο. Οποιος αντιμάχεται τα πιο πάνω διαπράττει έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Ηλθε η ώρα του αγώνα, ήλθε η ώρα της εργασίας όλων μας για να κτίσουμε ένα νέο κόσμο. Νέες κοινωνίες ανθρώπων και ανθρωπιάς μπορούν να γεννηθούν.
Το 2009 θα σημαδέψει τον πλανήτη.
Αμφισβητείστε την εξουσία τους, αποκαθηλώστε την φαυλότητα των γουρουνιών και των υπηρετών τους, καταργείστε τον κόσμο των ψυχοπαθών. Ο,τι και να κάνουμε σήμερα, όπως και να βιώνουμε την πραγματικότητα ή να επιβιώνουμε ως κομμάτι της, όλοι, μα όλοι έχουμε θέση στον κόσμο που ανατέλλει, στον κόσμο και στις κοινωνίες των ίσων, αδελφών ανθρώπων.