STAGERS ΕΝΑΝΤΙΟΝ G700

Το πρόβλημα των εργαζόμενων με το πρόγραμμα STAGE στο Δημόσιο είναι πολυσύνθετο, αλλά ζητεί μια δίκαιη λύση.

Σε αυτή την λύση θα επιχειρήσω να συμβάλλω με την πρότασή μου.



Α. Πρώτα από όλα θα πρέπει να επισημανθεί ότι η κατάργηση των προγραμμάτων STAGE, των προγραμμάτων της αθλιότητας, της εξάρτησης, της ομηρίας και της δουλείας, είναι μια απόλυτα ορθή και γενναία απόφαση της κυβέρνησης. Να καταργηθούν και να μην επανέλθουν ποτέ τα Stage και αντίστοιχοι «θεσμοί», σύγχρονης εργασιακής δουλείας.



Όμως παρά την κατάργησή των Stage, το πρόβλημα παραμένει, είναι πρόβλημα ουσίας, πρόβλημα κοινωνικό, που αφορά χιλιάδες νέους ανθρώπους, είτε αυτοί εργάστηκαν με το πρόγραμμα Stage, είτε όχι.



Β. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως τα πράγματα για το πρόγραμμα STAGE και όσους εργάστηκαν με αυτό, χωρίς να αποκρύπτουμε, να σκεπάζουμε ή να «στρογγυλεύουμε» τις αλήθειες με λέξεις.



Ποιες είναι οι αλήθειες:



1. Το πρόγραμμα Stage, αποτέλεσε ένα πρόγραμμα σύγχρονης δουλείας και όχι πρόγραμμα μαθησιακής πρακτικής εξάσκησης. Οι εργαζόμενοι με το Stage, εργάζονταν καλύπτοντας μόνιμες οργανικές ανάγκες του Δημοσίου, ως κανονικοί δημόσιοι υπάλληλοι, με αστεία, δουλική αμοιβή και χωρίς καν ασφάλιση.



2. Στον αντίποδα, οι εργαζόμενοι με το πρόγραμμα Stage, γνώριζαν εκ των προτέρων τις συνθήκες και τους όρους εργασίας και, κυρίως, η επιλογή τους στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, έγινε με κομματικά κριτήρια και με βάση κομματικές γνωριμίες. «Ρουσφέτια» ήταν τα Stage και να μην κρυβόμαστε από την αλήθεια.



Γ. Όλα αυτά δεν θα αποτελούσαν τόσο μεγάλο ουσιαστικό πρόβλημα, εάν απέναντι στους “Stagers”, στους εργαζόμενους με το πρόγραμμα Stage, δεν υπήρχε μια στρατιά χιλιάδων νέων, η «γενιά των 700 Ευρώ» που, είτε δεν είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη», είτε από καθαρή περιφάνεια και με απόλυτη τήρηση της νομιμότητας και της αξιοκρατίας δεν θέλησαν να μπουν από τα κομματικά παράθυρα στα προγράμματα Stage, αλλά αγωνιζόντουσαν είτε στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, είτε αλλού, να βρουν εργασία.

Αυτούς δεν μπορούμε να τους αδικήσουμε απέναντι σε όσους εργάστηκαν με το Stage, πριμοδοτώντας τους τελευταίους με «μόρια» στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ.

Θα ήταν λοιπόν ένα ακόμα έγκλημα, ένα ακόμα ανοσιούργημα, να πριμοδοτηθούν οι εργασθέντες με το Stage, έναντι των υπόλοιπων νέων.



Δ. Η λύση φαντάζει δύσκολη και το πρόβλημα μοιάζει αδιέξοδο, όμως υπάρχουν λύσεις που αποδίδουν δικαιοσύνη και συνθέτουν την «χρυσή τομή».

Η μία λύση είναι να μην μετρήσει καθόλου η εργασιακή εμπειρία, ούτε το Stage, ούτε τίποτε άλλο, στους διαγωνισμούς του Α.Σ.Ε.Π. Σολομώντεια, απλή και δίκαιη. Η λύση όμως αυτή αδικεί όσους προσπάθησαν, όσους εργάστηκαν έναντι όσων παρέμεναν αδρανείς άνεργοι.

Η άλλη λύση, (η προτιμότερη, ορθότερη και δικαιότερη) κατά την γνώμη μου, είναι να μετρήσει ίσα και χωρίς καμία ειδική εύνοια ή πριμοδότηση, η προϋπηρεσία των υποψηφίων για το Δημόσιο, είτε πρόκειται για Stage είτε για εργασία εκτός Stage, ακόμα και σε άσχετο εργασιακό αντικείμενο (γιατί χιλιάδες νέοι αναγκάζονται να εργαστούν και σε άλλο αντικείμενο από αυτό της ειδίκευσής τους για να επιβιώσουν).



Με τον τρόπο αυτό, ούτε οι “Stagers” θα αδικηθούν, αλλά ούτε και τα παιδιά εκείνα, που παρά τις αντιξοότητες δεν επισκέφτηκαν το κομματικό γραφείο, αλλά προσπάθησαν με την αξία τους να εργαστούν σε οποιαδήποτε εργασία, για να επιβιώσουν.

Αυτή την γενιά, την γενιά των «700 Ευρώ» δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε και να την θέσουμε στην γωνία, αλλά θα πρέπει να στηρίξουμε την ανάγκη της και να επιβραβεύσουμε το θάρρος της, την εργατικότητα και τη νομιμότητά της (για να αποτελέσει και παράδειγμα για το μέλλον, ακόμα και για όσους χρησιμοποιούν μη νόμιμα μέσα για να εξεύρουν εργασία στο Δημόσιο).

Θα πρότεινα, μάλιστα, τελειώνοντας την πρότασή μου και επειδή ο ιδιωτικός τομέας είναι άγριος και ζοφερός, για τους υποψήφιους αυτής της κατηγορίας (G700) να αναγνωριστεί ως πλασματικός χρόνος εργασίας, ο χρόνος κατά τον οποίο λάμβαναν επίδομα ανεργίας και οι 9 μήνες εργασίας να λογιστούν ως ολόκληρο έτος. Αυτό ισορροπεί το προνόμιο των «Stagers», οι οποίοι με τις γνωστές ανανεώσεις συμβάσεων εργάζονταν διαρκώς. (Αλλωστε οι φτωχότερες οικογένειες δεν μπορούσαν να στηρίξουν ένα νέο για να εργάζεται με τον μισθό του Stage …).

Αυτή είναι η πρότασή μου και θαρρώ ότι είναι η δικαιότερη δυνατή λύση για όλους.

Κατ΄αρχάς να συμφωνήσω απόλυτα με όλη την θεώρηση του θεσμού ώς απαράδεκτου. Για την ακρίβεια δέν θάθελα να ξανακούσω την λέξη ούτε και στον ιδιωτικό τομέα όπου γίνεται, με την εκμετάλευση του "θεσμού της μαθητείας", το έλα να δείς και κάτσε να ακούσεις!!!

Οσον αφορά τώρα το υπαρκτό πρόβλημα που δημιουργεί η ορθή απόφαση της κυβέρνησης για κατάργηση των stage, Θα συμφωνήσω με τον Δημήτρη στην δεύτερη και πιό δίκαιη (και κατα την γνώμη μου) λύση :

"Η άλλη λύση, (η προτιμότερη, ορθότερη και δικαιότερη) κατά την γνώμη μου, είναι να μετρήσει ίσα και χωρίς καμία ειδική εύνοια ή πριμοδότηση, η προϋπηρεσία των υποψηφίων για το Δημόσιο, είτε πρόκειται για Stage είτε για εργασία εκτός Stage, ακόμα και σε άσχετο εργασιακό αντικείμενο "

Καθώς επίσης θα συμφωνήσω και με την τελευταία του πρόταση, που αφορά τους εργαζόμενους της λεγόμενης G700 και την αναγνώριση της "ανεργίας" τους ώς πλασματικού χρόνου εργασίας.
Ετσι πράγματι δέν θα υπάρξει διχασμός μιάς μερίδας εργαζομένων, όπως αυτοί των stage και αυτοί της γενιάς των 700, σε ακατάσχετο συναγωνισμό του ποιός είναι πιό ωφελιμένος στην μιζέρια του.

Στείλε την προταση στον Πάγκαλο.......για να την μελετήσει

Σε ότι αφορά δεδουλευμένα θεωρώ ατόπημα ακόμη και την σκέψη μη καταβολής τους.
Είναι άλλο το ζήτημα αν το δημόσιο έχει δικαίωμα αναγωγής κατά των πολιτικών, διοικητικών, νομαρχιακών ή δημοτικών αρχόντων, που παρανόμως συνεβλήθησαν μαζί τους ή παρανόμως τους απασχόλησαν.

Το ζήτημα διαχείρισης των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων, όπως τίθεται από τον Δημήτρη είναι ενδιαφέρον. Χρήζει όμως κάποιας ιδιαίτερης προσοχής και εξατομίκευσης διότι σίγουρα υπάρχουν κάποιοι (ίσως πολλοί), που πρόσφεραν πραγματικό έργο «καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες», αλλά σίγουρα υπάρχουν και πολλοί (ίσως πάρα πολλοί) που δεν έκαναν απολύτως τίποτε πέραν του να υπόσχονται ψήφο στον πονηρό πολιτευτή.

Πέραν όμως όλων αυτών ας μου επιτραπεί και μια αιρετική άποψη.
Δεν συμφωνώ ότι τα προγράμματα εργασιακής μαθητείας ως θεσμός είναι «κακός και εξοβελιστέος». Η πρακτική άσκηση των νέων είτε στη δημόσια διοίκηση, είτε στις ιδιωτικές επιχειρήσεις πιστεύω ότι είναι πολλαπλώς χρήσιμη και για τους εκπαιδευόμενους και για τους εκπαιδευτικούς φορείς, δημόσιους ή ιδιωτικούς.
Αν στην Ελλάδα παρουσιάσθηκαν αυτά τα άθλια φαινόμενα, δεν φταίει προφανώς ο θεσμός, αλλά οι άθλιοι που τον εξευτέλισαν, όπως περίπου εξευτέλισαν όλους τους υπάρχοντες θεσμούς τα τελευταία χρόνια.
Αντί λοιπόν να τον δαιμονοποιούμε είναι ίσως φρονιμότερο να τον βελτιώσουμε και να τον θωρακίσουμε και να στρέψουμε τα βέλη μας στους πραγματικούς υπαιτίους εκμαυλισμού της νέας γενιάς. Τους αχρείους αυτούς πολιτικάντηδες, που θα πρέπει κάποτε για κάποιο θέμα να τους υποχρεώσουμε να αποκαταστήσουν και τη ζημιά, που επέφεραν με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους. Όχι για λόγους ρεβανσισμού, αλλά για λόγους διαπαιδαγώγησης της κοινωνίας.

Ας αναλογισθούμε επίσης ότι και ο θεσμός της δικηγορικής άσκησης είναι μια μορφή συμβάσεως εργασιακής μαθητείας, ότι ουκ ολίγοι ασκούμενοι υποφέρουν εξ αιτίας της κακής εργοδοτικής διαγωγής των δικηγόρων, αλλά ουδείς διανοείται να αμφισβητήσει την χρησιμότητα του θεσμού.

Ας σκεφθούμε τέλος πόσο καλλίτερη θα μπορούσε να ήταν η τελευταία κυβερνητική πενταετία, αν ο τέως πρωθυπουργός της χώρας είχε τουλάχιστον στο βιογραφικό του μια δεκαοκτάμηνη προϋπηρεσία μαθητείας σε μια οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία…

Είναι σαφές ότι η εμπειρία είναι μια εξαιρετικής σημασίας πλευρά της γνώσης. Είναι μια γνώση ουσίας απέναντι στην θεωρητική μόνο κατάρτιση.
Η ίδια η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έσπευσε να τοποθετηθεί και να δηλώσει ότι υπερεκτιμά και προκρίνει την θεωρητική κατάρτιση έναντι της εμπειρίας.
Πρόκειται για ένα σοβαρότατο πολιτικό σφάλμα που θα της στοιχίσει.

Πρόκειται επίσης για μία λογική πολιτικά αριστοκρατική που δεν ανήκει στην σφαίρα της δημοκρατίας και του πραγματικού σοσιαλισμού, παρά μόνο του εφαρμοσθέντα στην Ε.Σ.Σ.Δ. και άκρως αποτυχημένου «επιστημονικού σοσιαλισμού».



Είναι όμως διαφορετικό ζήτημα η απόκτηση πραγματικής εργασιακής εμπειρίας και άλλο η προσφορά στους καρχαρίες της αγοράς νεανικής σάρκας ανασφάλιστων και κακοπληρωμένων νεόδουλων. Άλλο η πρακτική εργασιακή τριβή και εμπειρία και άλλο η εξαθλίωση και η εκμετάλλευση (και μάλιστα σε αντικείμενα που δεν προσφέρουν καμία πραγματική εργασιακή εμπειρία και γνώση).

Τα Stage υπήρξαν και είναι στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, κατά βάση θεσμός

εκμετάλλευσης και εργασιακής εξαθλίωσης και ορθά καταργήθηκαν.

Θα μπορούσα να προτείνω κάτι πολύ απλό (πέραν των φιλοσοφικών μου αναζητήσεων). Μια σύμβαση εργασίας με μαθησιακό περιεχόμενο, με μισθό και ασφάλιση (κανονική και όχι πριμοδοτούμενη) με περιορισμένη χρονική διάρκεια (π.χ. εξάμηνο) και εν συνεχεία αυτόματη μετατροπή της σε σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου ή λήξη της. Τίποτα περισσότερο και τίποτα ορθότερο και πιο απλό.
Ο,τι άλλο είναι τρυκ για να τρώνε και να εκμεταλλεύονται κάποιοι … .

Επίτρεψέ μου την παρατήρηση ότι στην πρώην Σοβιετική Ένωση δεν εφαρμόσθηκε ποτέ επιστημονικός σοσιαλισμός. Αυτό που εφαρμόσθηκε εκεί στο αρχικό στάδιο ήταν αμφιβόλου αποτελεσματικότητας δικτατορία του προλεταριάτου, στη συνέχεια δικτατορία της κομματικής νομενκλατούρας και προς το τέλος περεστρόικα της κόκα κόλας.
Αλλά αυτά ανήκουν σε άλλο θέμα.

Σε ότι αφορά την εργασιακή εκπαίδευση συμφωνώ στα περισσότερα σημεία με την πρότασή σου για πλήρη μισθό και πλήρη ασφαλιστική κάλυψη.
Πιστεύω όμως ότι κάποια επιδότηση είτε στο μισθό είτε στις ασφαλιστικές εισφορές θα πρέπει να υπάρχει για να είναι ελκυστικός ο θεσμός για τους ιδιώτες εργοδότες, οι οποίοι διαφορετικά δεν έχουν συμφέρον να δεχθούν εκπαιδευόμενους, που εκ των πραγμάτων θα είναι λιγότερο αποδοτικοί από τους άλλους εργαζόμενους.
Επίσης η αυτόματη μετατροπή των συμβάσεων σε συμβάσεις αορίστου χρόνου θα περιορίσει πολύ την εφαρμογή διότι κανείς δεν θα δέχεται εκπαιδευόμενο αν δεν έχει πραγματικό κενό στην εταιρία του, γνωρίζοντας ότι σε έξι μήνες θα είναι υποχρεωμένος να τον κρατήσει ως υπεράριθμο. Αλλά και ακόμη και αν έχει πραγματικό κενό δεν θα θέλει να αναλάβει το ρίσκο της περίπτωσης, που ο εκπαιδευόμενος αποδειχθεί ότι δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις του.

Η γνώμη μου λοιπόν είναι διατήρηση του θεσμού της εργασιακής μαθητείας με τη μορφή συμβάσεως ορισμένου χρόνου μικρής διάρκειας (το πολύ εξάμηνης) με πλήρεις αποδοχές και πλήρη ασφαλιστική κάλυψη επιδοτούμενη μερικώς από το κράτος, που να προσφέρει ένα αριθμό μορίων ορθολογικά ισόρροπο με τα λοιπά μοριοδοτούμενα προσόντα των υποψηφίων του ΑΣΕΠ.
Στη λήξη της σύμβασης η σχέση εργασίας να μπορεί να συνεχίζεται είτε ως αορίστου χρόνου είτε ως ορισμένου χρόνου κατόπιν ελευθέρας συμφωνίας των μερών αλλά χωρίς πλέον οποιαδήποτε κρατική επιδότηση.

@ choricos Δεν το διάβασες ολοκληρωμένα ... γράφω μετά το εξάμηνο είτε συνέχιση και μετατροπή σε αορίστου χρόνουν είτε λήξη της ... . Οι εργοδότες επίσης είναι εύκολο να δουν το κελεπούρι ... δεν θα τους πληρώνουμε για να το κάνουν και να το εκμεταλλεύονται.

Επίσης για τον επιστημονικό σοσιαλισμό ... αυτός ήταν ο όρος που χρησιμοποιούσαν για να πείσουν ... . Ως περιεχόμενο έχει την χάραξη της πολιτικής παντού από την νομεκλατούρα χωρίς την συμμετοχή του λαού, της εργατικής τάξης.
Ουτε επιστημονικός ήταν, ούτε σοσιαλισμός.

Ευχαριστώ τον ΓΑΠ που μας δίνει την δυνατότητα να καταλάβουμε πως μόνο οι άνθρωποι με πολιτική σκέψη είναι ικανοί να κινήσουν την κοινωνία.
Οι άλλοι με τα μεταπτυχιακά είναι μόνο για την λάντζα και υπό επιτήρηση μην κλέψουν κανά πιάτο.