ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Mακη επεθες ψυχικο παρεδωσε!!!!

Ούτε τα Ίμια ξεχνιούνται, ούτε ο Οτσαλάν. Όμως, μη διαγράφουμε το γεγονός πως και τα 2 συνέβησαν κάτω από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες. Το μεν πρώτο, Γενάρη του 1996, μόλις είχε αναλάβει ο Σημίτης κι ενώ στις προγραμματικές του είχε δηλώσει περιορισμό των αμυντικών δαπανών. Τα γεράκια ήθελαν να πουλήσουν όπλα. Παράλληλα, την ίδια περίοδο, στην Τουρκία η Τσιλέρ με τη βοήθεια ενός ναυάρχου κι ενός υποστρατήγου, επεδίωκε να αποστρατικωποιήσει την πολιτική ζωή της Τουρκίας. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στην Τουρκία, η εκτόνωση γίνεται στο Αιγαίο.
Αποτέλεσμα; Η Τσιλέρ εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη και οι δυο συνεργάτες της πέθαναν....
Η δε Ελλάδα πραγματοποίησε το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΟ πρόγραμμα μέχρι εκείνη την στιγμή!
Η υπόθεση Οτσαλάν είναι άλλη περίπτωση. Περισσότερο πολύπλοκη. Εκεί αποδείχτηκε πως η χώρα είναι ξέφραγο αμπέλι. Από κάθε πλευρά... Βλέπεις, δεν ωραιοποιώ.
Όμως, πιστεύεις ειλικρινά πως η χώρα την τελευταία 5ετία ανέβηκε έστω κι ένα σκαλοπάτι;
Όταν συνεχώς κατρακυλά στο διεθνές περιβάλλον;
Μην τα βάζουμε όλα στο ίδιο τσουβάλι. Κι αν σε ενόχλησαν τα ζειμπέκικα, τότε η κουμπαριά;
Κατά τα λοιπά συμφωνώ με το Μάκη.

Και εξηγούμε. Στην παρούσα φάση η Τουρκία βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση. Έχει καταστεί ηγέτιδα δύναμη στην περιοχή. Εμείς, απλά παρακολουθούμε!
Συμφέρει να κινηθούμε σε μια λύση συνεκμετάλλευσης των όποιων κοιτασμάτων, κάτι που θα συμβεί με την παρέμβαση της Αμερικής, αργά ή γρήγορα. Έτσι, διασφαλίζεται η ηρεμία στην περιοχή (δια το αμοιβαίον όφελος!) και παράλληλα μπορούμε να μιλήσουμε κι εμείς λίγο διαφορετικά. Η ουσία του πράγματος είναι πολύ σημαντική.
Πριν λίγες μέρες επισκέφτηκα το Πεδρούμι (τουρκιστί Μποντρούμ). Κάθισα και μιλήσα με απλούς ανθρώπους, στο λιμάνι, στην αγορά, στα μαγαζιά, στο τελωνείο.
Μας λένε "μπατζανάκηδες", μας αντιμετωπίζουν με αγάπη. Καθίσαμε σε ένα ζαχαροπλαστείο και μιλήσαμε με τον ιδιοκτήτη. Μετά από 3 λεπτά, όποιος έμπαινε στο κατάστημά του, τον έφερνε στο τραπέζι και με σύστηνε ως φίλο του από την ΑΘήνα. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, με χαιρέτησε δια χειραψίας 5 (!!!) φορές και με αποκαλούσε αδερφέ μου!
Οι λαοί ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ. Μπορούμε, λοιπόν, να δώσουμε οι λαοί απάντηση στους στρατοκράτες και τους εμπόρους όπλων.
Ο συγκεκριμένος ζαχαροπλάστης είχε 2 παιδιά, ένα αγόρι περίπυο 15 χρονών και μια κόρη περίπου 13 με μαντήλα. Μιλήσαμε και γι αυτό. Για τις μαντήλες για τα έθιμά τους.
Γονιός όπως κι εμείς, με την ίδια αγάπη και λαχτάρα για τα παιδιά του. Ας τον σκοτώσουμε για χάρη κάποιου που θέλει να αυγατίσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς του....

Πέμπτη, 13 Αυγούστου, πρωί κατά τις 10, σαλπάραμε με ένα καίκι για να κάνουμε μια μικρή κρουαζιέρα στα νησιά Ψέριμος, Κάλυμνος και Πλάτη. Ευτυχώς, είχαμε την τύχη ο καπετάνιος να ειναι ένα νέο παιδί από τους Λειψούς, πτυχιούχος καπετάνιος. Ενημέρωνε για τα πάντα. Στο καίκι υπήρχαν και Κύπριοι.
Το καίκι καλοτάξιδο, γερό σκαρί, το μόνο από τα πάνω από 20 που κάνουν τέτοιες κρουζιέρες, που κατασκευάστηκε στην Πάτμο. Όλα τα υπόλοιπα είναι κατασκευασμένα στην Τουρκία. Είχε κι ένα ελαφρύ κυματάκι και η διάθεση ήταν εξαιρετική.
Όλο το Αιγαίο σπαρμένο με βραχονησίδες. Και μπροστά μας η Ψέριμος. Στην ΝΔ πλευρά της υπάρχει το στρατιωτικό φυλάκιο κι εκεί μια τεράστια σημαία πάνω στο βράχο. Δεν ξέρω τι με έπιασε εκείνη τη στιγμή. Βλέποντας την τεράστια σημαία, το φυλάκιο, το νησί... Κάτι περίεργο, ένα συναίσθημα να φωνάξω, να κλάψω, να απαιτήσω...
Φωτογράφιζα συνέχεια τη σημαία, το φυλάκιο, τους 2 στρατιώτες που κάτι έβαφαν. Η γυναίκα μου, κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι ανάλογο, έρχεται και μου μιλάει... "Τι έχεις; Τι σου συμβαίνει;"
Τι ρωτάει, αφού ξέρει, γαμώτο...
Μπαίνουμε στο λιμανάκι της Ψερίμου. Πολλά καίκια, πολύς κόσμος, εξαιρετικά γραφικό το λιμάνι. Σήμερα το νησί έχει 30-40 κατοίκους. Πρίν 40 χρόνια είχε 70 παιδιά. Το σχολείο φέτος δε θα λειτουργήσει, αφού τη σχολική χρονιά που πέρασε είχε μόνο ένα παιδάκι στο Δημοτικό...
Δεν καθίσαμε, αφού προτιμήθηκε να πάμε πρώτα Κάλυμνο, στο Βαθύ.
Πράγματι το ταξίδι μας συνεχίστηκε. Είδαμε και τα Ίμια, στο βάθος, δεξιά μας. Δυο βραχονησίδες. Γκρίζα ζώνη πλέον...
Στο Βαθύ, η απόλυτη τελειότητα!
Πρασινογάλανα νερά! Δυο τε΄ρασριοι βράχοι να ανοίγουν και στο βάθος να υπάρχει ένα υπέροχο λιμανάκι! Φυσικό!
Επισκεφτήκαμε έναν σφουγγαρά να μας πει για τα σφουγγάρια. Εμπειρία μεγάλη. Αγοράσαμε σφουγγάρια, ήπιαμε και νερό και σαλπάραμε για την Πλάτη. Ξερονήσι, ένας βράχος. Σε αυτό κατοικεί ένα ζευγάρι. Η παραμονή τους στο νησάκι επιδοτείται με 3.000 € το μήνα. Βρίσκονται εκεί από το 2004. Τους παρέχονται τρόφιμα, νερό, ηλεκτρικό με γεννήτρια και φωτοβολταικά και φουσλωτο σκάφος. Τους έχτισαν κι ένα ταβερνάκι πέτρινο. Και τελικά ο σύζυγος έγινε αλκοολικός!
Αντί να μαζεύει κόσμο στο νησάκι και να πουλάει τουρισμό στους σκαφάτους έγινε μπέκρος με εισόδημα 3.000 € το μήνα!
Εκεί σταματήσαμε επί ένα 2ωρο. Κολυμπήσαμε στα μοναδικά νερά... Εμείς, μάλιστα, ως πιο τολμηροι, κολυμπήσαμε μέχρι το νησάκι. Μοναδική εμπειρία...
Επιστρέφοντας στο καίκι, ξεκινήσαμε για Ψέριμο.
Αποβιβαστήκαμε στην Ψέριμο και απολαύσαμε ένα υπέροχο μπάνιο στην παραλία του νησιού. Οι άνθρωποι εκεί, έχουν ζωφραφισμένη τη σημαία παντού. Λατρεύουν αυτό το πανί με τις οριζόντιες ρίγες.... Άλλοι θα τους πούνε γραφικούς. Όμως, είναι αυτοί που περιμένουν και προσδοκούν και υπομένουν.... Η Ελλάδα που αντιστέκεται...
Στην επιστροφή μας προς Κω χιλιάδες σκέψεις με βασάνιζαν. Και μια απόφαση! Την κρατώ για μένα... Θα σας την κοινοποιήσω σύντομα...