Σήμερα κάπου, μια πωλήτρια άρχισε να μου μιλάει για τον καημό της οικονομικής κρίσης. Ηθελε να ζήσει … και όχι μόνο να δουλεύει με τον τρόπο που πλέον την αναγκάζουν να το κάνει.
Πετάχτηκε ένας «Ελληνας» και είπε: «οι ξένοι φταίνε, αυτοί μας παίρνουν τις δουλειές …» . Είπα πως φταίνε αυτοί οι «Ελληνες» που τους φέρνουν για να τους κάνουν την δουλειά, σαν δούλοι και να απαιτήσουν από εμάς να γίνουμε περισσότερο δούλοι τους ξανά.
Δεν με άκουσε, η πλύση εγκεφάλου από του ίδιους «Ελληνες», του είχε κλείσει τα αυτιά του νου … .
Θέλουμε δουλειές: Χρόνια τώρα ακούμε αυτή την ανοησία. Χρόνια τώρα τα θύματα εκλιπαρούν για εκμετάλλευση. Η δουλειά, η σχέση μισθωτής εξαρτημένης εργασίας είναι εκμετάλλευση, αφού μέσω αυτής κάποιοι «συγκοινωνοί» άνθρωποι, εκμεταλλεύονται την δράση, την ενέργεια, την ζωή άλλων ανθρώπων κερδίζοντας από αυτή. Απλώνουν λοιπόν ικετευτικά τα θύματα τα χέρια και προσφέρουν τον εαυτό τους, την ζωή τους σε εκμετάλλευση. Όπως είναι φτιαγμένο το καπιταλιστικό φιλελεύθερο σύστημα παραγωγής - οικονομίας, η κάλυψη των βιοτικών αναγκών των πολλών είναι αντικείμενο αυτής της εκμετάλλευσης. Η εξάρτηση ξεκινά από την δέσμευση του χρόνου και της ζωής για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και φτάνει μέχρι προσωπικά και βαθύτερα ζητήματα και φοβίες. Εάν οι οπαδοί του συστήματος αυτού δικαιολογούνται από το ιδεολογικό ατομικιστικό τους σκοτάδι να επιδιώκουν την ανθρώπινη εξάρτηση και εκμετάλλευση ανθρώπου σε άνθρωπο, δεν δικαιολογούνται καθόλου οι ιδεολογικά ταγμένοι προς τον σοσιαλισμό (σε όλες του τις μορφές) καθώς και σε οποιαδήποτε κοσμοθεωρία ισότητας και απελευθέρωσης του ανθρώπου να θέτουν ως στόχο την δημιουργία και ενίσχυση αυτής της μορφής την δουλεία. Θλίβομαι και οργίζομαι, όταν βλέπω ιδεολογικούς σχηματισμούς και κόμματα που θέλουν να λέγονται ανθρωπιστικά, απελευθερωτικά, σοσιαλιστικά να ζητούν «δουλειές» δηλ εξάρτηση και εκμετάλλευση για τους ανθρώπους.
Δεν θέλουμε συνεπώς δουλειές, θέλουμε ισότητα, απελευθέρωση, κάλυψη των βιοτικών αναγκών όλων και εργασία για τον στόχο αυτό, εργασία για την κοινωνία.
Οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές … : Χρόνια το ακούμε και αυτό … λες και οι δουλειές είναι τσαμπιά από σταφύλια και τις παίρνει όποιος προφτάσει ή μπορεί; Αυτός ο βάρβαρος κόσμος, αυτό το βάρβαρο σύστημα δημιουργεί σκόπιμα αόριστες έννοιες με πλαστό θεσμικό εννοιολογικό περιεχόμενο με σκοπό να τις χρησιμοποιεί για να ελέγχει τους ανθρώπους και να τους υποτάσσει υπό το πρόσχημά τους. Οι έννοιες αυτές δεν έχουν συνήθως συγκεκριμένο περιεχόμενο και προσδιορισμό, π.χ. «ανάπτυξη», «πρόοδος», «αύξηση μεγεθών» ή και εμφανίζουν μόνο μία πλευρά της αλήθειας : «κέρδος», «άνοδος», «επέκταση», κλπ. . Η «δουλειά» είναι μία από τις έννοιες αυτές και το περιεχόμενό τους ποικίλλει από εποχή σε εποχή και από τόπο σε τόπο. Η δουλειά έχει ένα σταθερό αντίτιμο που αντιστοιχεί πάντοτε στην κάλυψη κάποιων βιοτικών αναγκών των ανθρώπων και συνοψίζεται στο εξής λογικό σχήμα : θα κάνεις ό,τι σε διατάσσω για να μπορέσεις να καλύψεις με το αντάλλαγμα κάποιες βιοτικές σου ανάγκες.
Πάντα υπάρχει ανθρώπινη υποχρέωση υποταγής και αντάλλαγμα που αφορά την κάλυψη βιοτικών αναγκών. Το ποιοτικό περιεχόμενο των ανωτέρω θεμελιωδών για την έννοια στοιχείων ποικίλει από εποχή σε εποχή, αλλά ποτέ δεν ξεφεύγει από το ανωτέρω μέτρο. Οι δουλειές λοιπόν δημιουργούνται από όσους ανθρώπους θέλουν να εκμεταλλευτούν άλλους ανθρώπους και δη την ανάγκη τους για κάλυψη βιοτικών αναγκών. Για τον λόγο αυτό κανένας άνθρωπος που έχει καλυμμένες άλλως πως τις βιοτικές του ανάγκες, δεν αναζητεί «δουλειά», δεν την έχει ανάγκη. Όταν σπάνια αυτό συμβαίνει είναι γιατί έχουν επικρατήσει μέσα του απόλυτα, ως ψυχολογική διαστροφή, τεχνητές βιοτικές ανάγκες που δημιουργεί το σύστημα και είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την πυραμιδοειδή δομή του.
Για τους εκμεταλλευόμενους την εργασία (μην τους ακούτε όταν λένε ότι προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο δουλειές … αυτό είναι ένα ψέμα στο οποίο δεν πιστεύουν και δικαιολογία για μία ψευδοσυνείδηση) το ζητούμενο είναι η μεγιστοποίηση της οικονομικής απολαβής από την εργασία όταν την έχουν ανάγκη και εν γένει από την δραστηριότητα που ασκούν. Κατά συνέπεια αυτό μόνο τους ενδιαφέρει, ακόμα και στις ελάχιστες θέσεις που επιζητούν ποιότητα.
Τις δουλειές βεβαίως τις ελέγχουν αυτοί και αυτοί αποφασίζουν. Δεν τις ελέγχουν οι δουλεύοντες, ημεδαποί ή αλλοδαποί. Την «αγορά εργασίας» (τι χυδαίος όρος αναφερόμενος σε ανθρώπους
την ελέγχουν και την ορίζουν πρωταρχικά και κύρια οι εκμεταλλευτές της (τα «αφεντικά», όρος – εννοιολογικό παράγωγο της λέξης «αφέντης»). Οι ίδιοι στον καπιταλισμό και σε κάθε εξουσιαστικό σύστημα ορίζουν την ζήτηση και διαμορφώνουν την προσφορά. Επομένως δεν είναι οι αλλοδαποί που μας παίρνουν τις δουλειές, αλλά οι ημεδαποί αφέντες που τους τις δίνουν για να αποκομίζουν μεγαλύτερα ακόμα ανταλλάγματα από την εκμετάλλευση ανθρώπων. Δεν κάνω λόγο για ένα άλλο σύστημα, π.χ. για ένα σύστημα βιοτικής κοινωνικής οικονομίας, κάνω λόγο και αναφέρομαι στο υπάρχον σύστημα, του οποίοι οι ίδιοι ελέγχουν τις δομές και επιβάλλουν την λειτουργία του και τους κανόνες της: αυτοί επέτρεψαν την αθρόα προσέλευση μεταναστών και αυτοί την θέλησαν και την πριμοδότησαν για να αυξήσουν τα κέρδη και τα εν γένει ανταλλάγματά τους και αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους σε όλο τον πλανήτη. Οροι σύμφυτοι με τον καπιταλισμό, όπως κόστος εργασίας, κεφάλαιο εργασίας, ανταγωνισμός και ανταγωνιστικότητα έρχονται να αιτιολογήσουν με το απατηλό και κούφιο περιεχόμενο της καπιταλιστικής «επιστήμης» τις πράξεις των αφεντικών.
Κατ’ αντιδιαστολή, εάν (υποθετικά) κάποιοι δεν αναζητούσαν ποιο μεγάλη, ποιο προσοδοφόρο εκμετάλλευση ανθρώπων δεν θα προσελάμβαναν αλλοδαπούς ως νεόδουλους και αυτοί δεν θα είχαν κανένα λόγο, καμία βιοτική ανάγκη να καλύψουν ερχόμενοι στην χώρα μας ή παντού σε όλο τον κόσμο.
Δεν μας παίρνουν λοιπόν οι ξένοι τις δουλειές, άλλοι ορίζουν και άλλοι επιλέγουν: είναι τα αφεντικά αυτού του τόπου και αυτού του πλανήτη που επιδιώκουν μεγαλύτερα κέρδη, δηλ. μεγαλύτερη ανισότητα, μεταξύ των ανθρώπων στον πλανήτη και μεγαλύτερες δυνατότητες επιβολής και εκμετάλλευσης ανθρώπων. Το μόνο που κάνουν οι «ξένοι» είναι να προσφέρονται για μεγαλύτερη εκμετάλλευση, λόγω των συνθηκών που έχουν επιβάλλει στις κοινωνίες τους, τα ίδια τα «αφεντικά» που τους φέρνουν στον τόπο μας.
ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ ...